Dag 745: Mijn Toewijding aan (mijn) Desteni

Het klinkt misschien vreemd dat ik 'toegewijd' ben aan 'Desteni'. Het klinkt haast religieus. En wat voornamelijk interessant is om te onderzoeken is wat het precies is dat die 'toewijding' vreemd doet klinken. Het woord 'toewijding' brengt immers allerlei vooropgestelde ideëen, beelden en concepten naar boven in onze geest die voornamelijk verband houden met religieuze rituelen en praktijken die afkomstig zijn uit een tijdperk waarin de mens schijnbaar veel meer naïef, manipuleerbaard en bespeelbaar was dan nu. Een tijd van 'Godvrezendheid' en een devote 'toewijding' aan de principes van religie, zoals het Katholischisme bijvoorbeeld.

Wie spreekt in deze 'moderne tijd' immers nog van toegewijd zijn aan iets. Het is haast alsof toewijding op zich uit de mode gegaan is vanaf het concept atheïsme en 'pursuit of happiness' zijn intrede deed. Vanaf het voornamelijk belangrijk leek te zijn dat wij als mens, als individu, vooral niet toegewijd zijn, op geen enkel vlak. De pillaar van een consumptiemaatschappij is immers dat een mens niet leeft volgens principes of toewijding, maar eerder volgens gevoelens, verlangens en al wat in wezen bespeelbaar en manipuleerbaar is door zij die onderricht zijn in de technische hoedanigheden van hoe bespeelbaar de menselijke geest - vooral één die zich makkelijk laat leiden en sturen door gevoelens - in werkelijkheid is, zijnde bijvoorbeeld marketing experten.

Vanuit dat opzicht is het dan eigenaardig om op te merken hoe gelijkaardig de manier waarop we nu schijnbaar leven zonder 'toewijding' aan een God, religie of principe is aan de manier waarop mensen hun schijnbare toewijding aan God en Kerk beoefenden toen kerk en staat nog niet gescheiden waren. Bijde zijn in wezen hetzelfde, het ene is er gewoon meer open en eerlijk over dan het andere. Tegenwoordig lijken we graag te geloven van onszelf dat we NIET geloven in een God, en dat we met andere woorden zo naief en goedgelovig niet zijn als de mens van weleer. Het is echter die ontkenning van het feit dat wij als mens en hoe onze menselijke geest werkt en in elkaar zit in wezen niet veranderd zijn ondanks al de veranderingen in technologische en industriele vooruitgang dat ons dan tegelijkertijd zo'n makkelijk doelwit maakt om toch bespeeld en gemanipuleerd te worden zonder dat we het doorhebben. Het is in feite hetzelfde, het lijkt enkel anders.

 De toewijding die men eens beweerde te hebben is dus bevraaglijk aangezien die compleet leek te verdwijnen vanaf het moment de wereld om ons heen veranderde. Hoe echt kan toewijding immers zijn als we het zo snel opgeven. De toewijding aan een religie of God was met andere woorden geen echte toewijding maar eerder een soort volgzaamheid gebaseerd op angst en kortzichtigheid, net zoals in feite onze schijnbaar meer nuchtere kijk op het bestaan van een god ook gebabriceerd is door de wereld waarin we bestaan. Sta er maar eens bij stil en vraag je maar eens af: als jouw omgeving volledig anders geweest zou zijn vanaf je geboorte en als je in de plaats van individualisme en de pursuit of happiness eerder godvrezendheid had geleerd, zou je dan werkelijk zijn wie je nu bent en de meningen, opinies en ideëen hebben die je nu hebt? Of zou je je eerder volledig aanpassen aan je omgeving een een product worden van die omgeving? Ik weet dat het een uitdagende vraag is omdat dit zou impliceren dat wie jij bent of althans wie je denkt dat je bent, toch niet zo 'echt' is als je zou denken en dat is niet meteen een waarheid die makkelijk te aanvaarden zou zijn.

Wat toewijding echt is, is iets dat je pas kan ontdekken door toewijding zelf te creëeren. Als je kijkt naar de menselijke geschiedenis, kan je vaststellen dat toewijding aan een principe nooit echt bestaan heeft, met uitzondering van mischien een paar individuen hier en daar. Dus als ik zeg dat ik toegewijd ben aan Desteni, dan is het zeker niet het soort toewijding dat je kan vergelijken met hoe het in de menselijke geschiedenis ooit geleeft werd. Echte toewijding, dat is een beslissing die je maakt in elk moment. Het is Het ontwikkelen van integriteit als het binnenkijken in jezelf en jezelf afvragen wie je eigenlijk bent als levend wezen en waar je werkelijk voor staat.

Echte toewijding staat zeker niet gelijk aan volgzaamheid, naiviteit of goedgelovigheid, maar net in tegenstelling, het is een toewijding aan het leren kennen van wie jij eigenlijk bent en het verstevigen van je standvastigheid. Mijn toewijding aan Desteni is in wezen mijn toewijding aan mezelf een aan het ontwikkelen van een absoluut vertrouwen in mezelf zodat ik weet dat, waar ik mij ook bevind en hoe mijn omgeving ook mag veranderen,  ik zelf nooit zal veranderen.

Desteni toen en nu

Ik bewandel mijn proces van zelf-realisatie nu zo'n 7-tal jaar samen met en in de Desteni group. Toen ik begon aan mijn proces zeven jaar geleden was ik een persoon met veel twijfels en onzekerheden in verband met wie ik ben, waarom ik besta en wat het doel is in mijn leven. Ik was over het algemeen iemand die niet makkelijk contact legde met mensen en die zich vaak afzonderde van mensen en vooral groepen van mensen.

Mijn relaties doorheen mijn leven in termen van vriendschappen waren altijd in zeer gesloten groep want daar voelde ik mij het meest veilig in. Ik had nooit goede herinneringen aan grote groepen van mensen en voelde mij vrij ongemakkelijk in groepen en kon me nooit makkelijk vinden in hoe mensen zich over het algemeen gedragen en uitdrukken in groepen.

Ik had een persoonlijkheid ontwikkeld waarin ik mij het best voelde wanneer ik alleen was of met één of een paar vrienden en ik veronderstelde dat dat 'nu eenmaal' was wie ik ben. Ik geloofde van 'ik ben nu eenmaal iemand die niet makkelijk sociaal contact legt', of 'ik ben nu eenmaal een persoon die zich niet op haar gemak voelt in groepen' en 'groepen is nu eenmaal niets voor mij'.

Onder die 'nu eenmaal' stellingen lagen echter vele emotionele ervaringen verborgen, zoals angst, onzekerheid, schaamte, zelf-twijfel, minderwaardigheid, enzovoort. Al de ervaringen die ik had verbonden met 'groepen' en met het mij bevinden in een groep van mensen. Ik wist niet waarom ik mij zo voelde en waar die ervaringen precies vandaan kwamen, maar ik aanvaardde dat dat was wie ik ben in mezelf als wezen en in deze wereld als persoon.

Wanneer ik met Desteni - een groep van mensen die wereldverandering en verandering van het individu promoten - begon te wandelen, deed ik dat vanuit een ervaring in mezelf van 'ik heb er genoeg van'. Ik begon mij uiteindelijk zo gevangen en opgesloten te voelen in mezelf en in mijn eigen leven omwille van hoe ik mijn leven en mezelf had opgezet op basis van al die zelf-aanvaardde geloofsystemen en ideëen over mezelf. Ik wilde proberen wat ik moest om mezelf uit die (zelf-gecreëerde) ervaring te halen. Voor mij wilde dat in dat moment zeggen dat ik leerde kennen wat Desteni was en dat ik zou ontdekken en ondervinden of wat Desteni voorstelde al dan niet zou werken voor mij.

Nu, 7 jaar later kan ik met overtuiging zeggen dat ik met het gereedschap van zelf-verandering  tesamen met de ondersteuning van de Desteni groep van individuen die net als ik hun zelf-proces bewandel(d)en al die ervaringen die van mijn leven een gevangenis maakten heb kunnen veranderen. Ik voel me niet meer onzelfzeker, angstig of minderwaardig in groepen. Ik heb zelfs een zeker genot kunnen vinden in het samenzijn met mensen. Waar ik vroeger probeerde weg te geraken van de ongemakkelijkheid die ik ervoer in het bijzijn van mensen en specifiek groepen van mensen, nodig ik die ongemakkelijkheid nu uit omdat ik weet dat ik het gereedschap en het vermogen heb om die ervaring in mezelf te veranderen en zodoende mezelf en mijn relatie met de mensen om mij heen en mezelf te veranderen.

Wandelen met een groep van mensen zoals Desteni in mijn proces van zelf-verandering heeft mij ondersteunt om mijn potentieel te ontdekken en om te ontdekken en te ondervinden dat de zelf-onzekerheid, -twijfel en minderwaardigheid die ik eens aanvaardde en definieerde als 'wie ik ben' niet hoeft te zijn wie ik ben en niet hoeft te bepalen hoe ik mezelf ervaar in relatie tot de mensen in mijn omgeving.

Desteni was voor mij doorheen al deze jaren een platform om mezelf te ontdekken en ontplooiien zodat ik zou staan in deze wereld als een individu en persoon die weet wie ze is. Het gebeurt niet vaak dat een groep van mensen je ondersteunt om onafhankelijkheid te ontplooiien in jezelf. Naar mijn ervaring is het over het algemeen net dat het doel van een groep steeds lijkt te zijn om het individu in de groep afhankelijk te maken van de groep.

Ik ben dankbaar dat ik Desteni gevonden heb en dat ik mezelf voldoende vertrouwd heb om de stap te maken om actief samen te werken en samen te wandelen met deze groep van mensen en ik raad aan elkieder aan om tenminste te proberen een stap te zetten in deze Reis van zelf-ontdekking in en met Desteni. Het is een uniek proces dat je alleen maar toch ook tesamen bewandelt. Een proces van waarachtige verandering van het zelf op manieren die je nooit voor mogelijk geacht zou hebben.

Dag 743:: De oppervlakkige dimensie waarin je jezelf vastzet wanneer je jezelf vergelijkt

Hoe kan je jezelf dus ondersteunen in een moment waarin je jezelf aan het vergelijken bent met een ander en jezelf ziet en ervaart als 'minder' dan die ander omwille van een bepaalde eigenschap die jij niet schijnt te hebben en zij wel? Hoe Kan je ervoor zorgen dat je in dat moment niet in die ervaring van zelf-vermindering  gaat maar eerder stabiel blijft in een besef dat wat er ook gebeurt, wat je ook ziet in de ander en wat jij of zij al dan niet hebben, je blijft steeds evenwaardig?

Ik heb dit gedachten- en emotionele patroon van vergelijking extensief bewandeld in mijn leven. Ik vergeleek me constant met de mensen om mij heen en ik ervoer mezelf vaak als minderwaardig diep binnenin mezelf. Er waren zoveel dingen die ik zag in anderen die ik niet in mezelf zag, zoals zelf-zekerheid, spontaniteit, aantrekkelijkheid, vrouwelijkheid,  inzichtelijkheid, enzovoort.

Steeds wanneer ik me in het bijzijn bevond van iemand waar ik één of meerdere van die eigenschappen in zag, ging ik mij meteen minder voelen, alsof ik in mekaar zakte en mijn schouders bukte om mezelf op te stellen als zijnde 'minder' dan die persoon. En die ervaring van minderwaardigheid in relatie tot mensen om mij heen aanvaarde ik steeds doorheen mijn leven als 'normaal', als 'wie ik ben'. Ik geloofde immers dat ik nu eenmaal al die eigenschappen niet bezit en daarom ben ik nu eenmaal 'minder' dan zij die die eigenschappen wel bezitten.

Er waren zoveel dingen waar ik mij niet gewaar van was, in de zin van bijvoorbeeld hoe de geest in elkaar zit en hoe de geest die ervaring en perceptie van minderwaardigheid produceert en hoe het in wezen een illusie is. Een 'illusie', namelijk omwille van het feit dat wanneer je jezelf ziet als minderwaardig aan een ander omwille van een bepaalde vergelijking, dan zie je alerlei aspecten en dimensies niet in relatie tot wie jij bent en wie de ander is. Al wat je ziet in dat moment van vergelijking is die ene eigenschap die jij 'niet hebt' en die de ander 'wel heeft'.

Je ziet bijvoorbeeld niet waarom de ander die eigenschap bezit en jij niet. Je ziet niet hoe zij doorheen hun leven specifieke dingen hebben meegemaakt en daardoor die eigenschap in zichzelf ontwikkeld hebben. Je ziet ook niet dat jij eigenschappen hebt die zij niet bezitten en ook omwille van het leven dat jij geleeft hebt en de dingen die jij meegemaakt hebt in je leven en die jouw persoonlijkheid en manier van zijn hebben gestuurd.

Je ziet dus ook niet dat realistisch gezien, als jij die eigenschap zou willen ontwikkelen in jezelf dan zou het simpelweg tijd vergen. Je ziet en beseft je eigen vermogen en potentieel niet om jezelf te creëren en om de eigenschap die jij ziet in een ander te ontwikkelen in jezelf.

Zo'n momenten van vergelijking zijn als het ware een ziekte in en van de geest omdat het in zulk 'n oppervlakkige laag en ruimte gebeurt in je geest dat je de eigenlijke realiteit van de situatie niet inziet en realiseert. Al wat je ziet is 'ik ben minder en hij/zij is meer'. En dit is één inzicht dat mij geassisteerd heeft om in momenten waarin ik mezelf zie vergelijken met een ander en die ervaring van minderwaardigheid zie opkomen stabiel te blijven in mijn eigen zelf-waardigheid en mezelf dus niet te laten meesleuren door die ervaring van minderwaardigheid.

Dit heeft mij geholpen om niet enkel mijn eigen potentieel te erkennen maar ook andere mensen te leren kennen als wie ze eigenlijk zijn, en dus niet alleen maar als gezien door die oppervlakkige vergelijking.

Dag 742: Hoe Limiteer je Jezelf wanneer je jezelf Vergelijkt met een Ander?

 In Dag 741: Waarom voel je je soms Minder dan een Ander? omschreef ik hoe vergelijking de kop kan opsteken in momenten waarin je aan het converseren bent met iemand of wanneer je simpelweg in iemand's bijzijn bent. Plots komen er gedachten aanzetten in je geest waarin je jezelf in vergelijking plaatst met de persoon en dan kom je ineens tot de vaststelling dat je om de één of andere reden 'minder' bent dan die persoon omwille van een welbepaalde eigenschap die zij hebben en jij schijnbaar niet - weze het een bepaalde kledingstijl, lichaamsbouw, huidskleur, geld, leeftijd, uitdrukking, enzovoort.

Het eigenaardige aan deze gedachtengang van vergelijking met een ander persoon - en iets dat ik pas had ontdekt toen ik die gedachten van vergelijking in mijn geest nader onderzocht - is dat het een tunnelvisie vormt. In dat ene moment van vergelijking zie je namelijk maar één aspect van zowel jezelf als de ander persoon.  Al je aandacht gaat naar die ene eigenschap van jezelf en de ander en je ziet of beseft niet dat er zoveel meer is aan jezelf en de ander dan die ene eigenschap.

Maar doordat je jezelf in die ene eigenschap gaat vergelijken, geloof je als het ware dat je volledig gedefinieerd bent door die vergelijking. Het lijkt alsof, gewoon omdat jij tot de vaststelling komt dat jij niet hebt wat die ander heeft, dat je daarom 'minder' bent - dat met andere woorden de totaliteit van je wezen 'minder' is.

Iets wat je daarin dus over het hoofd ziet is de rest van jezelf, namelijk al je andere eigenschappen die jou 'jij' maken. Je ziet niet dat die ene eigenschap die in dat ene moment het allerbelangrijkste lijkt te zijn helemaal niet bepaald wie jij noch de ander is. Dat is immers de illusie die de geest creëert, dat het wel of niet hebben van die ene eigenschap de waarde bepaalt van wie jij bent. Maar in wezen is dat dus maar een gedachte die in dat ene moment in jouw geest naar boven komt.

En daarin bestaat dan de illusie, in de vergankelijkheid en vluchtigheid van je gedachten - gedachten die je in het ene moment zeggen dat je 'minder' ben dat die of deze persoon omdat jij een welbepaalde eigenschap niet hebt die zij wel hebben, maar die in het volgende moment alweer weggeëbd zijn. Een gedachte kan je in het ene moment iets doen geloven over 'wie jij bent', dat in het andere moment alweer helemaal niet relevant meer lijkt, omdat de gedachte niet blijft steken. Een gedachte is van vergankelijke aard, ook al komt dezelfde gedachte in verschillende situaties steeds naar boven, toch is het geen constante in elk moment van je leven.

Wat wel een constante is dat ben jij in en als de totaliteit van je wezen en dat is iets dat spijtig genoeg lijkt te verdwijnen in zulk 'n momenten waarin je hele aandacht gevestigd wordt op een eendimensionele en gelimiteerde gedachtengang van vergelijking.

In de Dag 743 deel ik hoe je jezelf kan ondersteunen en begeleiden om jezelf niet te verliezen in vergelijking en om in elk moment te beseffen wie jij bent als een multidimensioneel wezen - in tegenstelling tot de eendimensionele vergelijking die je geest creëert.

Dag 741: Waarom voel je je soms Minder dan een Ander?

Vergelijking is een fascinerend iets. Ik merkte gisteren op dat ik mezelf aan het vergelijken was met iemand en dat ik me in tijdens en middels die vergelijking dan 'minder' ging voelen in mezelf. Ik kwam tot de conclusie dat ik 'minder' was dan de persoon waar ik me mee aan het vergelijken was.

Deze persoon in kwestie kwam mij namelijk vertellen wat ze die dag allemaal gedaan had, dat ze zoveel nieuwe mensen ontmoet had, zoveel netwerken heeft kunnen leggen, zoveel deuren heeft geopend en dat ze een doorbraak gemaakt had in het spreken met een groep mensen waarbij ze die hele groep mensen in één gesprek volledig verkocht had.

Terwijl ik haar aanhoorde en langs buiten aan het oppervlak wel blij was voor haar, ging er in mijn achterhoofd toch een stemmetje op dat zegde van 'wauw, ik zou dat niet kunnen', 'ik zie mezelf niet zo met mensen praten' en 'ik ben zo vaardig en zelf-zeker niet in mijn sociale omgang met mensen'. En diep vanbinnen voelde ik mezelf 'zakken' in mijn gemoed. Ik voelde me plots een beetje teneergeslagen omwille van die gedachten van vergelijking die in mijn achterhoofd opkwamen.

In de plaats van blij te zijn voor haar was ik binnenin mezelf omgeslagen naar mij slecht en teleurgesteld voelen in mezelf, gewoon omwille van die gedachten van vergelijking die in mijn geest opkwamen. Het gebeurt zo snel dat je iets persoonlijk kan opnemen terwijl het in wezen niets met jou persoonlijk te maken heeft. Wat deze persoon mij kwam vertellen had op zich niets met mij te maken, ze deelde immers gewoonweg haar verhaal en haar opgelatenheid in verband met wat ze die dag gedaan had. Maar toch vond mijn geest een manier om van het gebeuren een soort van beoordeling van mijn karakter te maken.

En dit is een 'patroon' dat ik doorheen mijn leven vaak heb ervaren, het vergelijken van mezelf met de mensen om mij heen en mij dan vaak teneergeslagen en teleurgesteld voelen in mezelf omdat ik mezelf om de één of andere reden heb beoordeeld en bestempeld als minder dan de ander. En terwijl ik dan met iemand aan het praten ben, kan ik mij soms plots 'minder' voelen, alsof ik binnenin mezelf een 'val' maak - een 'val' in emoties - en dan geef ik ook plots geen aandacht meer aan wat de persoon mij eigenlijk aan het vertellen is omdat mijn aandacht verschoven is naar de gedachten in mijn achterhoofd die mij aan het vertellen ben dat ik 'minder' ben.

Dit keer wanneer die gedachten en de ervaring van vermindering opkwamen in mezelf nam ik echter een stap achteruit en dacht ik van "wacht eens even..." en ik kwam tot een interessante vaststelling die een nieuw licht wierp op dit gedachtenpatroon van 'vergelijking'. Meer in Dag 742..

Dag 740: Schrijven vanuit Gevoel Vs Schrijven vanuit zelf-Eerljikheid

Als je schrijft vanuit dat opzicht dan kan je schrijven jou ondersteunen om te ontdekken en te worden wie je werkelijk bent, terwijl als je schrijft vanuit je gedachten en interne ervaringen dan zal je dat ook ondersteunen en versterken. Uit Dag 739: Hoe je Schrijft is Wie je Bent

Ik had vroeger een dagboek waar ik in schreef.  En de dingen die ik schreef waren over het algemeen melodramatische poëzie en vreemde, chaotische en 'duistere' schrijfsels en als ik er nu op terugkijk dan zie ik hoe de dingen die ik schreef en de manier waarop ik schreef tegelijkertijd mijn identiteit en persoonlijkheid die ik in die periode had aangenomen als 'mezelf' versterkten en valideerden.

Ik gebruikte mijn schrijven om 'mezelf' en mijn zelf-gecreëerde melodramatische persoonlijkheid als het ware kracht bij te zetten. Door specifiek te schrijven op een manier die de emotionele ervaringen waar ik mezelf mee was gaan identificeren opzettelijk opwekte, kon ik mezelf als die emotionele persoonlijkheid 'vereeuwigen' en haast manifesteren op fysieke manier omdat ik 'mezelf' als hoe ik mezelf identificeerde op papier had neergezet. Ik kon het dus nu steeds herlezen om mezelf eraan te blijven herinneren dat 'dit is wie ik ben'.

Als je dus schrijft over jezelf, zoals in een dagboek, creër je tegelijkertijd jezelf. Daarom is het ook belangrijk dat je duidelijk en helder bent met jezelf over je startpunt in je schrijven. Met andere woorden: Waarom is het dat je schrijft? Schrijf je om bepaalde gevoelens, gedachten, ideëen en ervaringen die in jezelf bestaan kracht bij te zetten en als het ware te bevestigen door ze 'op papier te zetten' (waarbij het doel van het schrijven dus is om gevoelens en emoties op te wekken)? Of schrijf je om je eigen gevoelens en emoties en gedachten beter te kunnen begrijpen en om dus jezelf better te leren kennen?

Hier is dan zelf-eerlijkheid nodig om te kunnen onderscheiden en opmerken wanneer je vanuit het ene startpunt schrijft en wanneer vanuit het andere. Het is immers makkelijk om te schrijven vanuit 'gevoel', om met andere woorden een gevoel te volgen omdat het werkelijk aanvoelt als een golf, of een stroom die je zachtjes meevoert en al wat jij hoeft te doen is het gevoel of de emotie volgen en je erdoor laten meevoeren, en terwijl je dat doet creëer je meer van dat gevoel of de emotie. Het schrijven wordt dan uiteindelijk dus een soort van cirkelbeweging waarin het einde zo goed als hetzelfde is als het begin omdat je startpunt niet werkelijk zelf-beweging was. Je startpunt was om jezelf te laten bewegen door een gevoel/emotie.

Schrijven met zelf-eerlijkheid en dus vanuit het startpunt van het leren kennen van jezelf, is om aanvankelijk misschien te schrijven vanuit gevoel. Stel bijvoorbeeld dat er iets is gebeurt in je dag en je reageerde op het gebeurde met kwaadheid en terwijl je over de gebeurtenis schrijft voel je de kwaadheid weer opkomen. Voor even zal je dan misschien schrijven vanuit die emotionele ervaring, maar de zelf-eerlijkheid bestaat erin dat jij jezelf dan even tegenhoudt en zegt van 'wacht eens even, laat mij nu eens onderzoeken wat er achter die kwaadheid ligt'. Dan verschuift jouw focus en aandacht van de ervaring naar je eigen zelf-beweging om jezelf beter te leren kennen en om te kunnen zien wie jij eigenlijk bent achter je eigen gevoelens en emoties en interne ervaringen.

Wordt vervolgd in Dag 741

Dag 739: Hoe je Schrijft is Wie je Bent

Iets wat ik doorheen mijn Reis naar Leven en mijn schrijven naar vrijheid geleerd heb is de waarde van woorden, en specifiek de waarde van schrijven. Door schrijven kan je jezelf leren kennen, je kan de verborgen ruimtes en kamertjes in je geest openen, jezelf ontdekken en jezelf creëren als wie je wil zijn en hoe je eigenlijk wil leven. Dit laatste gedeelte kan echter pas gebeuren wanneer je in de eerste plaats schrijft op een manier waarop je jezelf zal leren kennen.

Het is immers pas wanneer je ontdekt wie je eigenlijk echt bent onder de lagen van je geest als wie je doorheen je leven bent gaan geloven dat je bent. Je hebt bijvoorbeeld misschien een idee in je geest van wie je wil zijn en hoe je je wil voelen in je leven en dat idee gaat gepaart met een positief gevoel en dus geloof je dat dat vanuit jezelf komt, dat dat werkelijk is wie jij WIL zijn. Maar in wezen is dat idee en het gevoel dat ermee verbonden is volledig afkomstig vanuit je geest hetgeen een systeem is dat opgebouwd is uit een zelf-beeld, een identiteit en een persoonlijkheid die je middels allerlei invloeden doorheen je leven in jezelf gecreëerd hebt. Maar die geest - dat zelf-beeld, die identiteit en persoonlijkheid - is niet wie je eigenlijk werkelijk bent.

Je geest zal jouw beslissingen steeds sturen door middel van gevoelens. Iets waar je een goed gevoel bij krijgt - het hoeft zelfs niet per se een goed gevoel te zijn, maar eerder een bepaalde ervaring in jezelf waar je jezelf als het ware in 'herkent', iets wat voor jou 'eigen' aanvoelt. En aangezien die beslissingen gebaseerd zijn op wat je geest, als het vooropgebouwde systeem in jezelf,  ziet als 'juist' omwille oftewel gevoelens en/of geloofsystemen (dewelke beide dingen zijn die van 'ergens' afkomstig zijn, maar niet van jezelf), zijn ze niet gebaseerd op een waarachtig begrip van wat het beste is voor jezelf aangezien je in wezen niet eens weet wie je zelf bent. Je kan misschien dus wel denken en geloven dat je doet wat het beste is voor jezelf, maar als je jezelf niet echt kent kan je ook niet echt zien of weten wat werkelijk het beste is voor jou.

Schrijven in de Reis naar Leven en schrijven naar vrijheid is schrijven vanuit dat startpunt als het besef dat je jezelf in wezen nog niet echt kent. Al wat je eigenlijk 'kent' van jezelf is wie je altijd geweest bent en hoe je jezelf als het ware 'aanvaard' hebt doorheen je leven. Schrijven naar vrijheid wil dus zeggen dat je schrijft op onderzoekende wijze met als oogpunt het leren kennen van wie je bent vanbinnen, en specifiek wie je bent als je gedachten, gevoelens en gedrag. Waar komen je gedachten vandaan? Hoe is het dat je gevoelens en emoties ontstaan in jezelf? Waarom gedraag je zoals je je gedraagt? Is het zelf-beeld dat je doorheen je leven hebt opgebouwd werkelijk wie je bent? Enzovoort.

Als je schrijft vanuit dat opzicht dan kan je schrijven jou ondersteunen om te ontdekken en te worden wie je werkelijk bent, terwijl als je schrijft vanuit je gedachten en interne ervaringen dan zal je dat ook ondersteunen en versterken.

Meer in Dag 740

Dag 738: De Zelf-Bedriegende Kracht van Projectie

Vandaag werd ik op fascinerende wijze herinnerd aan de mate waarin mijn geest bijna volledig bepaalt hoe ik dingen zie en wat ik zie. Ik kan er soms zo van overtuigd zijn dat ik een reactie zie in een ander persoon, hetgeen dan uiteindelijk volledig mijn eigen creatie blijkt te zijn als een reactie die enkel in mijn eigen geest bestaat.

En het ding is dat wanneer je verkeert in projectie in je eigen geest - 'projectie' namelijk wanneer je dingen in een ander ziet die eigenlijk in jezelf bestaan, en je die dingen dus 'projecteert' in/op de ander - dan zie je absoluut niet dat je zelf in een reactie verkeert. Je ziet je eigen reactie en ervaringen simpelweg niet omdat je in je geest die ervaring en reactie neemt en het projecteert in de ander persoon.

Wat ik gemerkt heb is dat wat er in mijn geest gebeurt wanneer ik in projectie verkeer, is dat ik een duidelijk beeld van die persoon in mezelf heb, een soort van afbeelding en duplicaat van de persoon in kwestie, en dan 'zie' ik een bepaalde reactie in hen. Of soms staat de persoon voor mij en dan is er nog steeds een duplicaat van hen in mijn geest waarop ik mijn eigen reactie aan het projecteren ben, maar wanneer ik dan met mijn ogen naar de persoon kijkt dan lijkt die afbeelding in mijn geest en het beeld dat ik waarachtig zie met mijn ogen wel samen te smelten zodat het absoluut zodanig lijkt te zijn dat ik de reactie die ik in feite in de afbeelding van de persoon in mijn geest geprojecteerd heb in dat moment in de persoon die ik met mijn ogen gade sla zie.

Dit is hoe de geest je eigen persoonlijke percepties als dingen die zich eigenlijk volledig in je eigen geest afspelen echt kan doen lijken alsof ze in de realiteit die je ziet met je ogen afspelen. Soms kan je het 'gevoel' hebben dat een ander op je reageert en dat het een ander is die in een reactie zit op jou, terwijl je dat 'gevoel' dat je dit aan het influisteren is op zich niet echt onderzoekt. Dat 'gevoel', hetgeen zich soms ook voordoet als een schijnbaar onschuldige 'bemerking', en 'observatie', herbergt je eigen reactie die je over het hoofd aan het zien bent en die in feite je hele perceptie van de ander persoon aan het kleuren en bepalen is.

Dit fenomeen 'projectie' in de geest is dus zeker iets interessant om te onderzoeken en uiteen te zetten omdat het aan de basis ligt van veel misconcepties die we hebben over de mensen in onze omgeving en bijgevolg ook van eventueel conflict dat naar boven komt.

Wordt vervolgd in Dag 739

Dag 737: Hoe je jezelf en anderen limiteert door niet te Communiceren

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen verbonden met de zelf-vergeving stellingen in Dag 736: Verkiezen om niet te Communiceren is verkiezen om je Ego te Beschermen. De zelf-vergeving in Dag 736 onthulde hoe een weerstand om te communiceren met anderen - vooral in tijden van conflict - in wezen een bescherming is van het ego in de geest waarin je over het algemeen dingen ziet vanuit een zeer gelimiteerd perspectief.  De zelf-correctie is dan hoe dat limiterende gedragspatroon in de geest veranderd kan worden tot iets constructief.

Zelf-Correctie

Wanneer en als ik mezelf zie afzonderen en isoleren van mensen in mijn omgeving omdat ik een idee heb gevormd in mijn geest in verband met wie zij zijn of hoe ze denken en hoe ze reageren op mij omwille van hoe ik hun gedrag heb geïnterpreteerd - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat wanneer en als ik aan het reageren ben op iemand dan is dat een teken dat ik in mijn eigen geest zit in mijn persoonlijke interpretaties van het gedrag van een ander en dat ik daarin dus de werkelijkheid niet zie als wat ze in wezen is

Ik zie, besef en begrijp dat als ik de keuze maak om mij te isoleren en dus niet te praten en communiceren met de persoon in kwestie of met iemand anders die mij zou kunnen helpen om uit mijn reactie te stappen, dan maak ik in feite de opzettelijke keuze om mijn eigen ego te beschermen en dus mijn eigen persoonlijke reacties in stand te houden in de plaats van er actief aan te werken om ervoor te zorgen dat ik niet in mijn geest blijf steken en dat ik mezelf en ook mijn realiteit kan leren kennen en conflicten kan leren oplossen

Als en wanneer ik redeneringen zoals 'ik kan niet praten met die persoon want die zal mij niet begrijpen' of 'ik kan het alleen wel verwerken' als redenen voor waarom ik niet hoef te gaan praten met iemand, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat dit soort redeneringen in wezen excuses zijn die ik gebruik om mijn weerstand om te communiceren steun te geven en aldoende mijn ego en mijn geest te kunnen beschermen en mezelf gelimiteerd te kunnen blijven houden in mijn persoonlijkheid van mijn persoonlijke interpretaties en percepties van mijn realiteit

Ik zie, besef en begrijp dat ik meestal te maken heb met mijn persoonlijke ideëen over wie mensen zijn waarin ik absoluut niet zie we de mensen in mijn omgeving in werkelijkheid zijn omdat ik niet eens met hen communiceer en dus niet eens de moeite doe om hen te leren kennen als de wezens die ze eigenlijk zijn in tegenstelling tot de ideëen en percepties  tot hetgeen ik hen verminder en limiteer

En dus ik zie, besef en begrijp dat ik enkel mezelf zal kunnen leren kennen buiten mijn limitaties om als en wanneer ik ook andere wezens leer kennen buiten de limitaties die ik op hen geplaatst heb in mijn geest

En dus stel ik mezelf tot doel om mijn eigen opgelegde limitaties te overstijgen door mijn reacties te toetsen aan de werkelijkheid middels communicatie toe te passen met de mensen om mij heen, en vooral wanneer ik weerstand ervaar om te communiceren met een specifiek individu - en dit in en als de realisatie en begrip dat mijn geest steeds beelden en ideëen en percepties zal creëren over de mensen in mijn omgeving om ervoor te zorgen dat ik niet zal overgaan tot communicatie en dat ik aldus gelimiteerd blijf in en als het ego van de geest - en dat het dus aan mij is om in het moment die valse angsten en schijnbare blokkades in de geest te overstijgen en in de plaats van de geest te volgen, eerder de beslissing te maken om mezelf te bewegen en communicatie tewerk te stelligen zodat ik tot het besef kan komen dat een ander mezelf is en dat het enkel de geest is die de indruk produceert dat ik andere mensen niet kan begrijpen en dat zij mij niet kunnen begrijpen. In wezen zijn we allen één en gelijk, wezens in en als dit fysieke bestaan.

Dag 736: Verkiezen om niet te Communiceren is verkiezen om je Ego te Beschermen

In deze blog deel ik zelf-vergeving die in verband staat met het patroon van het onderdrukken en uit de weg gaan van communicatie met een ander als en wanneer je je gekwetst voelt. Dit om zodoende de weg vrij te maken om dit zelf-saboterende patroon te veranderen tot iets constructiefs.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd  er consistent voor te kiezen om niet te communiceren met de mensen om mij heen over de dingen die er echt toe doen, namelijk wie we zijn vanbinnen, en er eerder steevast voor te kiezen om dingen persoonlijk op te nemen en in een gedachte of reactie of mening over een persoon te blijven steken door te denken dat ik het allemaal zelf wel kan oplossen - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat dit eigenlijk een voorwindsel is dat ik gebruik om mijn eigen angsten in verband met communiceren met anderen en mezelf open stellen en te delen onder ogen te komen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de neiging om mijn reacties op anderen voor mezelf te houden en niet te communiceren met mensen - in de plaats van in te zien te beseffen en te begrijpen dat ik daarin eigenlijk mijn relaties met mijn omgeving zowel als mijn eigen vermogen om de realiteit te zien zoals het echt is aan het saboteren ben omdat, als en wanneer ik niet communiceer met mensen over wat ik zie en hoe ik mij voel, dan zal ik ook nooit te weten kunnen komen of kunnen zien en realiseren in welke mate mijn reacties en gedachten eigenlijk relevant zijn en betrekking hebben op de eigenlijke realiteit in tegenstelling in de plaats van hersenspinsels in mijn eigen geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de mensen in mijn omgeving door steevast niet te communiceren over mezelf en mezelf niet open te stellen of te delen door te denken en te geloven dat ik dat doe omdat ik het zelf wil oplossen en omdat mensen mij niet zullen begrijpen en mensen zullen mij wegduwen, en allerlei andere excuses en rechtvaardigingen voor mijn weerstand tegen communicatie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de gedachte en het geloof dat mensen mij niet zullen begrijpen en dat mensen mij zullen wegduwen en afwijzen en aversief op mij zullen reageren als ik mezelf openlijk deel en als ik mezelf uitdruk in en als communicatie met mensen, in wezen excuses en rechtvaardigingen zijn die ik in mijn geest gefabriceerd heb om mijn ego te beschermen en te kunnen blijven vasthouden aan mijn eigen gevoelens en reacties en gedachten over andere mensen ook al zijn die dus mogelijks volledig gebaseerd op misvattingen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik de illusie gecreëerd heb in mezelf dat ik 'alleen' besta door simpelweg niet te communiceren met anderen en door daarin mezelf ook de kans niet te geven om te zien en te beseffen dat mensen eigenlijk net als ik zijn en dat ik dus niet 'alleen' ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat de stelling van 'ik los het alleen wel op' en 'ik heb niets te zeggen' en 'mensen zullen mij niet begrijpen' in wezen stellingen zijn van het ego waarin ik eigenlijk alleen maar wil blijven vasthouden aan mijn eigen persoonlijke geloofsystemen, percepties en ideëen die ik gevormd heb in mijn geest over mijn omgeving - omdat als en wanneer ik openlijk zou communiceren met andere mensen, dan zou ik onmiddellijk inzien en beseffen dat er zoveel meer is aan de realiteit dan ik op het eerste zicht zie in mijn geest

Wordt vervolgd in Dag Dag 737