Dag 624: Hoe we over elkaars leven beslissen door de ideëen die we vormen

We hebben de neiging om ideëen te vormen over elkaar. Ik bedoel, ik ben bijvoorbeeld mijn hele leven als het ware bezeten geweest over het mij afvragen wat andere mensen van mij denken en hoe andere mensen mij zien en welke de idee is die mensen over mij creëren op basis van wat ze zien.

En wel in die mate dat ik mezelf volledig zou veranderen om toch maar een 'positief' idee te kunnen vormen in de geest van andere mensen over wie ik ben en dat ik mezelf en mijn uitdrukking zou onderdrukken uit angst een negatieve beoordeling te krijgen op basis van de 'negatieve idee' die mensen over mij zouden vormen.

En, je kan wel zeggen van 'ah maar hoe absurd! Waarom doe je jezelf dat toch aan?!', maar als ik dan kijk naar waarom het is dat ik zoiets zou doen in de eerste plaats, waarom het is dat er zulk een intense angst zou bestaan in mezelf of in wie dan ook van de beoordelingen van andere mensen, wat er dan naar boven komt en wat ik zie en besef is dat er zoveel situaties bestaan in deze wereld die een voorbeeld zijn van hoe de ideëen die we vormen over elkaar in onze geest, alles bepaalt van hoe we met elkaar omgaan.

Zoveel voorbeelden van hoe, gewoon omdat we een 'negatief idee' gevormd hebben over iemand (die we vaak amper kennen), we niet aarzelen om die persoon te pesten, weg te duwen, te verbannen uit onze groep, onze samenleving en/of ons leven en onze wereld en te marginaliseren. En vaak maken we beslissingen die een diepe impact hebben op het leven van een ander simpelweg gebaseerd op de idee die we in onze geest gevormd hebben over dat individu.

Het begint bijvoorbeeld met het fenomeen 'pesten' in school, waarin als we kijken naar wie het is die 'gepest' wordt, het duidelijk wordt dat het startpunt van dat 'pesten' de ideëen zijn die als het ware automatisch gevormd worden in de geest van kinderen over de andere kinderen. Ideeen die gedreven worden door collectief aanvaardde en doorgegeven geloofsystemen over wat 'goed' en 'slecht is', ideeen op basis van een soort 'overlevings-bewustzijn' dat op zich in onze huidige samenleving bijlange niet meer relevant is.

Op het werk is het niet anders, in feite komt dit fenomeen naar boven in elke 'groep' van mensen -- het fenomeen waarin een individu of meerdere individuen op de één of andere manier een doelwit worden van de haat en vernielingsdrang van de andere individuen in de groep, omwille van de ideëen die mensen vormen in hun geest en die als een soort virus overgedragen worden op en in de geest van al de mensen in de groep.

De media is een ander soort kanaal waarin actief ideëen gevormd en gecreëerd worden over individuen in de samenleving die dan collectief gemarginaliseerd worden door als het ware de gehele samenleving. Ideëen is eigenlijk iets heel gevaarlijk, en het bestaat in elk van ons. Ideeen is wat onze daden kan sturen tot zoverre dat we iemands leven kunnen verwoesten door middel van hoe wij onszelf uitdrukken tegenover die persoon op basis van en vanuit de ideeen die we in onze geest gevormd hebben over dat individu.

En het probleem met die ideëen is dat ze steeds van 'ergens' komen, van 'de groep', van 'de media', van 'onze ouders', van de 'voorgaande generaties' - ideëen is datgene dat we gebruiken om onze realiteit te verdelen in 'goed' en 'kwaad' en 'positief' en 'negatief' en is tegelijkertijd datgene dat ervoor zorgt dat we onze realiteit nooit zien als wat het werkelijk is.

De ideëen die we vormen over andere mensen weerhoud ons ervan om onszelf in de schoenen te plaatsen van de mensen om ons heen en om werkelijk voor onszelf te zien hoe het is om te leven als een ander, of te zien en te begrijpen waarom en hoe een ander wezen ontstaan is. Waarom en hoe wordt een moordenaar een moordenaar? Waarom/hoe kan iemand een ander mens verkrachten? Wat maakt het dat iemand 'marginaal' wordt, of 'racistisch', of 'gestoord', of 'gemeen', ….?

Ideeen vormen over anderen helpt ons niet om onze realiteit beter te begrijpen, het helpt ons niet om oplossingen te vinden voor problemen. Ideeen kunnen enkel leiden tot het marginaliseren van datgene waar we angst van hebben, als een poging om te ontsnappen van onze eigen angst.

En ideeen is tegelijkertijd datgene dat ervoor zorgt dat we onszelf uiteindelijk gaan onderdrukken uit angst van de ideeen die anderen zouden kunnen vormen over ons. Het is datgene dat ervoor zorgt dat we onszelf stilhouden, dat we ervoor kiezen op de achtergrond te blijven. Want, wie zichzelf uitdrukt, krijgt als het ware een licht op zich geworpen en wordt kwetsbaar om beoordeeld te worden door al de andere mensen in deze wereld.

En dus, ideeen is wat er uiteindelijk voor zorgt dat wij als samenleving nooit een plek worden die het beste is voor elk individu, omdat we eerder onze ideëen die we vormen in onze geest over anderen vertrouwen, dan te vertrouwen op ons vermogen om onszelf in de schoenen te verplaatsen van elk ander mens en onszelf daarin te herkennen in een ander en bijgevolg ook de beste oplossing  te kunnen vinden voor elk probleem dat we tegenkomen.

Dag 623: Hoe ons Wereldbeeld kan Leiden tot Zelf-Limitatie

In de voorgaande blog heb ik gekeken naar de gedachte en idee die kan opkomen in relatie tot het schrijven in en van de  Reis naar Leven blogs, namelijk 'ik weet niet wat te schrijven', en hoe die gedachte eigenlijk afkomstig is vanuit een ervaring van twijfel en onzekerheid die eigen is aan hoe zelf-expressie in deze huidige wereld bestaat of althans hoe ik het aanvaard heb te bestaan in en als mijn bewustzijn en begrip van de wereld om mij heen.

Ik bedoel, de stelling van 'ik weet niet wat te schrijven' en 'ik heb niets om over te schrijven' of 'ik weet niet hoe ik mezelf moet uitdrukken' is een stelling van limitatie - het is in feite zeggen dat ik zo gelimiteerd ben in mezelf als wezen en dat ik zo 'leeg' ben vanbinnen, dat ik 'niets heb om uit te drukken. Terwijl, de realiteit is dat ik als wezen een deel uitmaak van het bestaan, van al wat bestaat en dat al wat bestaat dus binnenin en als mezelf bestaat. Dit wil dus zeggen dat als ik zo'n stelling maak van 'ik heb niets om over te schrijven' of 'ik heb niets om uit te drukken', dat ik dan in wezen mezelf aan het onderdrukken ben als het bestaan en dat ik mezelf eigenlijk niet wil toestaan een uitdrukking te hebben -- ik geloof liever dat ik 'leeg ben vanbinnen' en 'niets te zeggen heb' of 'niets uit te drukken heb' dan mezelf de kans te geven om mezelf uit te drukken en binnenin mezelf te kijken in het besef dat ik wel degelijk iets uit te drukken heb.

Ik als het bestaan heb wel degelijk iets uit te drukken in de zin van dat wat ik uit te drukken heb en wat ik zal uitdrukken als ik mezelf maar de kans zou geven, is wat er in mezelf bestaat als zijnde niet enkel mijn persoonlijke bewustzijn, maar ook het collectieve bewustzijn en al wat bestaat -- in de zin van dat 'het bestaan' zoals ik het waarneem met mijn zintuigen in en als mezelf bestaat, anders zou ik het niet kunnen waarnemen.

Stellingen en gedachten zoals 'ik heb niets te vertellen/schrijven/uit te drukken' zijn dus opzettelijke zelf-limitaties waarin ik bij voorbaat mijn 'vleugels kortknip' omdat er eigenlijk een angst in mezelf bestaat die ik verborgen tracht te houden achter die stelling. Een angst van kritiek, een angst van mensen, een angst van de wereld - of althans een versie van 'de wereld' die ik in mijn geest geschilderd heb gebaseerd op hoe ik invloeden waarmee ik in mijn externe omgeving  in contact gekomen ben geïnterpreteerd heb.

En dat is wat we doen wanneer we zulk'n stellingen maken, intern of extern, van 'ik heb niets te vertellen' of 'wat heb ik nu te zeggen' of 'ik heb niets te delen' - we limiteren en onderdrukken wie we werkelijk zijn als het bestaan zelf, uit angst van hoe wij binnenin onszelf de wereld zien. Ik bedoel, waarom en hoe is het immers dat wij mensen zo verschillend kunnen zijn in deze eigenschap van zelf-expressie, waarin sommige mensen zichzelf steeds maar onderdrukken achter en in de stelling van 'wat heb ik nu te vertellen' en andere mensen geen enkele moeite lijken te hebben met het uitdrukken van zichzelf en het delen van hun 'meningen', 'ideëen', 'geloof-systemen', enzovoort…

Dat is omdat we elk onze eigen interpretatie en perceptie hebben van onze omwereld en van de wereld waarin we bestaan - ook al is dat één en dezelfde wereld. Ook al delen we allen dezelfde wereld die in wezen voor elk mens hetzelfde is, namelijk de fysieke meetbare en tasbare realiteit, toch hebben we elk onze eigen interpretatie, perceptie en ervaring die bestaat in onze individuele geest en die bepaalt hoe we onszelf zullen uitdrukken in die wereld - of we onszelf zullen onderdrukken of uitdrukken.

Bekijken en interpreteren we onze wereld in en vanuit angst of vanuit motivatie? Hebben we een eerder negatief of een eerder positief wereld-beeld? En, nog belangrijker, waarom zien we onze wereld niet als wat het simpelweg is, positief noch negatief?  Waarom lijkt onze wereld verdeeld tussen hen met een positieve houding en instelling en hen met een negatieve houding en instelling? Zij die zichzelf uitdrukken en zij die zichzelf onderdrukken? Waarom is het dat we niet allen een natuurlijke uitdrukking zijn van onszelf - eenvouding, vanzelfsprekend en natuurlijk? Waarom bestaan er zulk'n zelf-limiterende gedachten zoals 'ik heb niets te delen/uit te drukken' in de eerste plaats?

Dag 622: Het Probleem met Schrijven naar Leven

Waarom is het dat dagelijks een blog schrijven soms zo moeilijk lijkt? Wat ik soms voorheb is dat er een idee in mijn geest opkomt dat ik 'niet weet waarover te schrijven' en 'geen onderwerp heb om over te schrijven'. Maar, wat ik heb ontdekt is dat wanneer ik dit denk dan kijk ik naar het 'schrijven' vanuit het startpunt van het 'wereld systeem', in de zin van dat in het wereldsysteem wordt alles bekritiseerd in termen van artikels die mensen schrijven of hoe mensen zichzelf uitdrukken. Alles is onderhevig aan kritiek van anderen en alles  of zo goed als alles staat ook in het teken van positieve kritiek krijgen van anderen - tenzij je uiteraard mensen om het één of andere doel opzettelijk wil uitdagen vanuit een politieke agenda.

In ons huidige systeem waarin alles rond geld draait, in de zin van dat de waarde van onze uitdrukking maar al te snel gedefinieerd wordt in en als hoeveel munt we eruit kunnen slaan en of het ons iets zal opleveren - en of, met andere woorden, de rest van de wereld positief zal reageren op onze uitdrukking en bereid zal zijn ons financiëel te ondersteunen vanuit die positieve waardering. Want, iedereen moet uiteraard eten, dus je kan het niemand kwalijk nemen om zijn of haar expressie om te zetten naar een economische waarde.

Het probleem hiervan - van ons bestaan in een systeem waarin onze overleving afhankelijk is van hoeveel we met onze uitdrukking waard zijn voor onze omgeving en waarin ons bestaan met andere woorden niet onvoorwaardelijk ondersteund wordt - is echter dat onze uitdrukking ook niet onvoorwaardelijk kan zijn en dat we zelfs niet kunnen conceptualiseren wat een 'onvoorwaardelijke uitdrukking' in feite wil zeggen, omdat we het immers zo gewoon zijn onszelf, ons bestaan en onze expressie in het teken te zetten van overleving en dus geld.

Het is dus een gewoonte om bijvoorbeeld in het benaderen van het schrijven van een blog, iets dat 'andere mensen' kunnen lezen, om dat schrijven te gaan bekijken vanuit het oogpunt van 'wat zullen mensen denken' en dus het oogpunt en de overweging van welke 'kritiek' ik zal krijgen op wat ik schrijf. En die overweging, die dan allerhande twijfels en onzekerheden activeert in de geest, staat eigenlijk op onderbewust niveau in het teken van geld en overleving en toont dus de mate aan waarin de geest geconditioneerd is om 'wie ik ben' en 'hoe ik mezelf uitdruk' in deze wereld automatisch te definieren in en als geld.

En, wat ik me gerealiseerd heb in het onderzoeken van deze ervaring van twijfel, angst en onzekerheid die naar boven komt in relatie tot het schrijven van mijn blog en het dus wagen van mezelf aan 'publieke expressie' - is dat waar ik in feite mee bezig ben is het onderdrukken van mijn 'natuurlijke expressie', in het teken van en vanuit het startpunt van zogezegde 'overleving'. En, wat er gebeurt als ik mezelf toesta mijn expressie te onderdrukken door naar die angsten, twijfels en onzekerheden te luisteren en bijvoorbeeld de beslissing te maken om toch maar geen blog te schrijven omdat ik schijnbaar 'niets heb om over te schrijven', is dat ik daarin de keuze maak om de wereld en het wereldsysteem zoals het op dit moment bestaat te ondersteunen in de plaats van op te staan in mezelf en in deze wereld als een stem van verandering.

Omdat, om een stem van verandering te zijn en als het ware te staan in deze wereld als een pillaar en baken van verandering, moet ik mezelf uitdrukken vanuit het startpunt van verandering en niet vanuit het startpunt van het aanvaarden van deze wereld zoals ze nu is. Mezelf bijvoorbeeld laten beinvloeden door angst, onzekerheid en twijfel verbonden met angst van kritiek van andere mensen, is het aanvaarden van deze wereld zoals ze op dit moment bestaat, omdat ik in mijn geest waarde hecht aan de 'kritiek van anderen' en dus daarin ook waarde hecht aan de idee en het geloof dat wie ik ben en hoe ik besta volledig in het teken staat van geld.

De sleutel tot onvoorwaardelijke zelf-uitdrukking  Is dus het doorbreken van die automatische en voorgeprogrammeerde angsten en onzekerheden die afkomstig zijn vanuit een innerlijke en onbewuste aanvaarding dat deze wereld een plek is waarin echte, natuurlijke expressie onderdrukt moet worden en dat ons bestaan als mens in het teken staat van het manipuleren en bespelen van de mensen om ons heen  in het teken van geld en overleving.

Dag 621: Basisinkomen en het Ethos van de Luiheid

Ik las dit interview over een basisinkomen: "Basisinkomen is een goed idee" - en wanneer ik door de commentaar sectie las, vond ik het interessant te zien dat haast elk individu die iets op te werpen heeft 'tegen' het basisinkomen vanuit het startpunt komt van het veronderstellen dat de mensen die 'voor' een basisinkomen staan 'lui' van aard zijn en dat de reden voor het aanvragen van een basisinkomen als een onvoorwaardelijke ondersteuning voor elk individu een teken is van 'luiheid'.

Nu, ik vindt dit persoonlijk maar een al te oppervlakkige vaststelling en veralgemening van 'de bevolking' en van de menselijke psyche en van het ware startpunt van een basisinkomen - om niet te spreken van het woord 'luiheid'. Ik bedoel, wat is 'luiheid'? Waarom is 'luiheid'? Waar komt die uitdrukking van 'luiheid' vandaan?

Vanuit mijn opzicht is het belangrijk eerst vast te stellen en te onderzoeken wat zulk een woord werkelijk betekent en wat de implicaties zijn van de term 'luiheid' alvorens ermee in het rond te zwaaien en andere mensen ermee te bestempelen. Het woord 'luiheid' is immers zo een overkoepelende en 'wazige' term dat het op de eerste plaats een negatieve ervaring opwekt in degene die dat woord naar z'n hoofd geslingerd krijgt, zonder dat er eigenlijk begrepen wordt waar dat negatieve gevoel op gebaseerd is, buiten dan simpelweg het achterliggende idee dat het woord 'luiheid' in het collectieve bewustzijn nu eenmaal een eerder negatieve connotatie toegewezen krijgt.

Maar het punt blijft: begrijpt iemand, en dan voornamelijk zij die het woord zo losjes in de mond nemen, in feite wel wat het woord 'luiheid' wil zeggen? Bevraagt of onderzoekt iemand, en voornamelijk zij die zo makkelijk een ander bestempelen met de één of andere generaliserende term, het innerlijke Zelf met als oogpunt het nemen van verantwoordelijkheid voor wat we zeggen tegen elkaar en de implicaties die het onachtzaam spuwen van onze meningen heeft?

Getuigt het immers niet meer van gezond verstand als we eens de oorsprong van 'luiheid' zouden onderzoeken en oplossingen zouden zoeken voor die zogenaamde 'luiheid', dan dit ogenschijnlijke 'probleem' van 'luiheid' in mensen te gebruiken als excuus om elkaar de vinger te wijzen en te belasteren. Een ander aanwijzen als oorzaak van problemen die zich voordoen in onze samenleving - zoals mensen die 'profiteren' van een sociaal stelsel - is uiteraard zoveel gemakkelijker dan het op onszelf nemen om onze samenleving, onszelf en elkaar te onderzoeken vanuit een waarachtige bezorgdheid en geven om elkaar.

We hebben het vast en zeker zelf allemaal meegemaakt ergens op een bepaald moment in ons leven, voornamelijk tijdens onze kindertijd - een ouder of leerkracht of één of andere volwassene die zo een bestempelende term naar ons toewerpt, zoals 'lui' of 'dom' of 'idioot'. Hoe kunnen we zomaar vergeten dat de ontvanger zijn van zulk 'n woorden op geen enkele manier een opbouwend en ondersteunend effect heeft - in tegenstelling. 

Het is zelfs zo dat de volwassene die dit woord gebruikt in relatie tot het kind zichzelf eigenlijk uitdrukt vanuit een ervaring van machteloosheid. De volwassene  weet niet wat aan te vangen met het gedrag van het kind. Hij of zij weet niet waarom het kind zich uitdrukt of gedraagt zoals het dat doet, noch weet men hoe werkzame en duurzame oplossingen te vinden voor de situatie. Bijgevolg  keert men zich tot het uiten van belasterende woorden in de hoop dat het kind zichzelf in zijn uitdrukking en gedrag zal veranderen uit angst van die belasterende woorden -- hetgeen in de meeste gevallen net het tegenovergestelde resultaat oplevert, als in een zichzelf bevestigende cyclus.

En dit omdat men niet verstaat  en men heeft geen inzicht in hoe wij mensen elkaar kunnen maken of breken, we begrijpen niet hoe wij allen bijdragen tot elkaars bestaan - niet enkel op fysiek/materieel vlak, maar ook op psychologisch vlak. Wij zijn elkaars creator, en het bestempelen van elkaar met woorden zoals 'luiheid' om een probleem aan te wijzen en te omschrijven dat in essentie zoveel meer complex is, getuigt enkel van een absoluut gebrek aan het nemen van deze verantwoordelijkheid die we hebben tegenover elkaar en onze samenleving -- en ligt jammerlijk genoeg tegelijkertijd aan de oorsprong van de problemen die we ervaren in onze samenleving.

Dag 620: Persoonlijkheid of Authenticiteit?

In de volgende zelf-correctieve stellingen recapituleer ik wat ik tot dusver heb ingezien en beseft doorheen mijn proces van schrijven in zelf-eerlijkheid en het toepassen van zelf-vergeving (Zie Dag 618) - om voor mezelf duidelijk vast te stellen wie ik ben in relatie tot de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid die in mezelf automatisch opkomt in relatie tot kinderen, zodat ik als het ware een basis heb om op te staan in de momenten waarin ik mijn proces van zelf-verandering van mijn schrijven doortrek naar mijn dagelijkse leven.

In het schrijven van zelf-correctieve stellingen, creëer ik richtlijnen en instructies voor mezelf die ik kan gebruiken om ervoor te zorgen dat ik, in momenten waarin ik mij in het bijzijn van kinderen bevindt, niet automatisch in de persoonlijkheid stap waarin ik mij afstandelijk en ongemakkelijk ga gedragen in en als en vanuit het geloof dat ik 'niet goed ben met kinderen', maar dat ik in dat moment mezelf uitdruk en ervaar naar gelang mijn inzichten en realisaties met betrekking tot wie ik werkelijk ben als het potentieel van mijn wezen in relatie tot mijn inzichten en realisaties met betrekking tot wie kinderen werkelijk zijn als wezen.

Zelf-Correctieve Stellingen

Wanneer en als ik de persoonlijkheid zie opkomen in mezelf waarin ik mij ongemakkelijk voel in het bijzijn van kinderen en geloof dat dat is omdat ik 'nu eenmaal niet goed ben met kinderen' en dat dat 'nu eenmaal is wie ik ben' - dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat die persoonlijkheid in wezen een angst in mezelf verbergt en dat ik die persoonlijkheid gebruik om die angst te rechtvaardigen, zijnde de angst van wat de ouders en wat de volwassenen van mij zullen denken  omdat ik eigenlijk aanvaard wil worden door de volwassenen

Omdat, ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd meer waarde te hechten aan de persoonlijkheid systemen in mijn geest als het idee en beeld van mezelf in deze wereld in de plaats van waarde te hechten aan wie ik werkelijk ben en daarin mezelf als mijn individualiteit te herkennen in andere wezens - en te zien dat het leven in en kind één en gelijk is aan het leven in een volwassene

Ik zie, besef en begrijp dat ik mijn individualiteit onderdrukt heb door mezelf aan te passen aan een 'aanvaardbare' persoonlijkheid dat bestaat in en als een verlangen om aanvaard te worden door andere volwassenen in deze wereld, en dat ik daardoor de individualiteit en het leven in kinderen ook niet zie of herken

Ik stel mezelf tot doel om ten eerste de kracht en de moed te leven om mijn angsten om niet aanvaard te worden door de volwassenen in mijn omgeving onder ogen te komen en niet weg te vluchten in persoonlijkheidssystemen om die angsten te onderdrukken

En vanuit die moed en kracht stel ik mezelf tot doel om individualiteit en authenticiteit te leven door mezelf niet te laten sturen door gedachten in relatie tot hoe ik geloof dat ik mezelf moet gedragen om aanvaard te worden door de volwassenen om mij heen - en om mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken ongeacht of ik mezelf uitdruk in relatie tot een volwassene of een kind.

Dag 620: Wat Staat in de Weg van onze Natuurlijke Uitdrukking?

Dag 620: Wat Staat in de Weg van onze Natuurlijke Uitdrukking?

Het Veranderen van de 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid

Sinds ik ben begonnen in mijn proces van het onderzoeken en veranderen van de persoolijkheid die ik heb aanvaard in en als mezelf als zijnde zogezegd 'niet goed met kinderen' te zijn, waarin ik al de eerste stap heb bewandeld van het schrijven over wat ik kan zien op het eerste zicht in verband met de gedachten, gevoelens en emoties in mezelf bestaan en opkomen wanneer ik in het bijzijn ben van kinderen en de tweede stap waarin ik zelf-vergeving heb toegepast om die eerste laag  in mezelf los te laten in en als het verantwoordelijkheid nemen voor mijn reactie in gedachten, emoties en gedrag in relatie tot die situatie  - heb ik al verandering gemerkt in de zin van dat ik mij meer comfortabel voelde om mezelf uit te drukken wanneer ik een kind in mijn omgeving tegenkwam.

De gedachte van 'wat zullen zijn ouders denken' kwam niet meer zo prominent in mezelf naar boven en mijn uitdrukking was meer 'natuurlijk'. Hij was een hond aan het aaien en terwijl ik voordien hen voorbijgewandeld zou hebben, stopte ik dit keer om samen met hem de hond te aaien en hem te becomplimentariseren op hoe hij de hond aaide. Omdat ik mij dit keer niet meer in mijn geest bezig hield met gedachten zoals 'wat zullen zijn ouders denken', merkte ik zo'n dingen bijvoorbeeld op. dit is wat ik ook heb beseft en ontdekt naar aanleiding van deze situatie, is dat wanneer ik besta in angsten en onzekerheden en allerlei achterliggende gedachten in mijn geest in relatie tot bepaalde mensen en situaties, dan ben ik zo gepreoccupeerd door die interne dialogen en fixaties en reacties, dat ik kleine details in mijn fysieke werkelijkheid niet opmerk en ook niet apprecieer.

Wanneer ik bijvoorbeeld opmerkte dat dit kindje de hond aan het aaien was in de plaats van ernaar te zwaaien of te slagen, kwam er een oprechte bemerking in mezelf naar boven van 'wauw, wat fijn!' en ik drukte het ook spontaan uit, zonder na te denken of zonder mij op welke manier ook bezig te houden met 'zijn ouders' of met wat zijn moeder  die er ook bijstond zou denken van mijn expressie. In dat moment was het hij en ik en er was niets dat in de weg stond van mijn expressie - er waren geen twijfels of voorontworpen ideëen in verband met 'hoe ik mezelf zou moeten uitdrukken' naar voorbeeld van hoe ik andere mensen zich doorgaans zie uitdrukken tegenover kinderen  - het was gewoon 'mezelf' die in dat moment zichzelf uitdrukte, simpel en natuurlijk.

Dit wil echter niet zeggen dat ik nu, omwille van deze ene ervaring en dit ene moment dat zich afspeelde in mijn realiteit, 'veranderd' ben en dat mijn proces van het veranderen van deze persoonlijkheid nu compleet is, helemaal niet. Ik heb enkel een 'glimps' gekregen van wie ik kan zijn, van wat mijn potentieel is. Een glimps van een bestaan zonder angst en van wat er mogelijk is. Het is nu aan mij om mijn proces verder te bewandelen in het afpellen van de lagen waaruit deze 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid bestaat - als ik dat niet doe dan keert deze persoonlijkheid als het ware terug naar zijn 'natuurlijke staat'.

Zolang ik immers niet absoluut sta als de sturende kracht en het verantwoordelijke principe in relatie tot deze persoonlijkheid - met andere woorden, zolang ik niet onderzoek hoe deze persoonlijkheid in mezelf bestaat op alle vlakken en dimensies in mijn bewuste, onderbewuste en onbewuste geest - zal ik het ook nooit werkelijk kunnen veranderen op een blijvende, echte manier -- dat spreekt voor zich. Hoe kan ik iets veranderen als ik het niet volledig begrijp en als ik niet volledig besef en zie hoe ik het zelf gecreëerd heb?

Dag 619: Hoe Echt is een Persoonlijkheid Eigenlijk?

Dag 619: Hoe Echt is een Persoonlijkheid Eigenlijk?

 Het Veranderen van de 'ik ben niet goed met kinderen' Persoonlijkheid

In de voorgaande blog heb ik de zelf-vergeving gedeeld die ik heb toegepast in relatie tot het onderzoeken van hoe de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid bestaat in mezelf, en in die zelf-vergeving kwamen een aantal interessante punten naar boven die ik nooit heb beseft en gezien in het leven en belichamen van deze persoonlijkheid in mijn dagelijkse leven. Punten van gezond verstand die mij laten zien dat de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid niet is en niet kan zijn wie ik werkelijk ben als wezen - en die ik nooit had kunnen ingezien en beseft als ik de stap van zelf-vergeving niet had toegepast.

Het was pas in het toepassen van zelf-vergeving dat ik dieper kon kijken onder het oppervlak  en dat ik kon zien dat de idee in mijn geest dat ik 'niet goed ben met kinderen' niet echt is - niet echt in de zin van dat die idee in mijn geest eigenlijk bestond om de waarheid te onderdrukken. De waarheid zijnde dat er een verlangen in mezelf bestond om een bepaalde 'persoonlijkheid' te hebben die gezien en gedefinieerd wordt door mensen als 'iemand die goed is met kinderen' vanuit het startpunt om vriendschap te kunnen sluiten met mensen en makkelijker aanvaard te worden door mensen.

Ik gebruikte dus die 'negatieve' persoonlijkheid van 'ik ben niet goed met kinderen' om de eigenlijke 'positieve' ervaringen zoals het verlangen naar aanvaarding in mezelf te verbergen omdat het een specifieke waarheid van mezelf is die ik nooit heb willen inzien en beseffen.

Het is immers makkelijker om negatieve ervaringen te zien dan positieve, naar mijn ervaring - het is makkelijker om te beseffen dat ik mij ongemakkelijk en gespannen en angstig voel, dan om aan mezelf toe te geven en in te zien dat die negatieve emotionele ervaringen eigenlijk een gevolg zijn van verlangens in mezelf om aanvaard te worden en vriendschap te ervaren.

Omdat, in het verlangen zie ik als het ware de waarheid en de realiteit van mezelf, ik zie wie ik ben en hoe ik besta in en als mezelf, ik zie het startpunt van mezelf en al mijn gedachten en emotionele reacties en dus mijn persoonlijkheidssystemen. En, uiteraard, als ik dat startpunt zie van hoe mijn eigen geest bestaat, dan kan ik mezelf veranderen. En dat is waarom de geest bestaat op een manier waarop ik enkel het 'bijproduct' zal zien, en niet het eigenlijke startpunt van wie ik ben en hoe ik besta in en als mezelf.

Het is met zelf-vergeving dat ik die lagen kan afpellen en het eigenlijke startpunt en dus de realiteit van mezelf kan ontbloten - met het toepassen van zelf-vergeving en zelf-eerlijkheid.