Dag 618: De 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid - Zelf-Vergeving

 Dag 618: De 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid - Zelf-Vergeving

 Het Veranderen van Limiterende Persoonlijkheids Structuren in de Geest

 Zelf-Vergeving Statements

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in het moment dat ik in de buurt van kinderen ben, in een persoonlijkheid construct in mijn geest te gaan waarin ik mezelf afscheid van het kind zelf, door te denken aan de ouders van het kind en wat zij van mij zullen denken gebaseerd op en vanuit het startpunt van het verlangen in mezelf om een goede indruk te maken op mensen en aanvaard te worden door volwassenen specifiek

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd emotioneel te reageren in mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid wanneer ik in het bijzijn van een kind of kinderen ben door een persoonlijkheidssysteem te laten activeren door het zien van kinderen waarin ik geloof dat ik mij op een specifieke manier moet gedragen en uitdrukken om een goede en positieve indruk te maken op de ouders van die kinderen, gebaseerd op een verlangen In mezelf om aanvaard te worden door andere mensen en het positieve gevoel te ervaren dat ik verbonden heb met die zelf-definitie van 'mensen aanvaarden mij' en 'mensen vinden mij leuk/goed'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen die ik zie in mijn omgeving te verbinden met een voorgeprogrammeerde persoonlijkheid in mezelf  van een goede indruk te willen maken op mensen - en mijn expressie en wie ik ben in relatie tot kinderen te laten beinvloeden en besturen door die persoonlijkheid -- waarin ik in een ervaring van onzekerheid en ongemakkelijkheid ga waarachter ik mijn verlangen verberg om een 'goed met kinderen'-persoonlijkheid uit te stralen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de idee en definitie die ik van mezelf gevormd heb in mijn geest in en als de gedachte dat ik 'niet goed ben met kinderen' en 'ik kinderen niet leuk vindt' in wezen een verlangen verbergd om wel 'goed met kinderen' te zijn en om een specifieke indruk te maken op volwassenen als zijnde iemand die 'goed overweg kan met kinderen' --- en dat ik in wezen de idee en gedachte gevormd heb in mijn geest dat 'ik kinderen niet leuk vindt' om mijn angst te onderdrukken dat kinderen mij eigenlijk niet leuk zouden vinden - om mezelf zogezegd trachten te beschermen van mijn angsten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf  over het verlangen om gezien te worden als iemand die 'goed overweg kan met kinderen' door volwassenen door dat verlangen in mezelf te verbergen achter de zelf-definitie en persoonlijkheid van 'niet goed te zijn met kinderen' en 'kinderen niet leuk te vinden'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen niet te zien als wezens die één en gelijk zijn in waarde als mezelf door kinderen in mijn geest te definieren in en als mijn persoonlijke verlangen en angst in relatie tot wie ik wil zijn en hoe ik gezien wil worden door de volwassenen in mijn wereld en realiteit --- en door dat verlangen op de eerste plaats te zetten in mezelf, in de plaats van het leven op de eerste plaats te zetten --- het leven dat bestaat in eenheid en gelijkheid in mezelf zowel als in een kind en een volwassene

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beinvloeden  in hoe ik de wereld zie en hoe ik kinderen zie met mijn ogen door de voorgeprogrammeerde beoordelingen, percepties en interpretaties van en in de geest waarin ik enkel waarde zie en erken in datgene wat persoonlijk waarde heeft in relatie tot mijn persoonlijke verlangens, zoals mijn verlangen om gezien en gedefinieerd te worden als een bepaalde persoonlijkheid en personage door andere volwassenen van mijn leeftijd

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten definieren en beinvloeden en sturen in mijn expressie en gedrag en wezen door een ervaring van angst die opkomt in mezelf wanneer ik in het bijzijn ben van een kind, verbonden met een gedachte van 'wat zullen de ouders van mij denken' - gebaseerd op een onderbewust verlangen om  een goede indruk te maken op de ouders van het kind -- in de plaats van het kind te benaderen als een levend wezen dat één en gelijk is met mezelf, vanuit en in en als een erkenning van het kind als zijnde een volwaardig levend wezen dat HIER bestaat als een expressie in en van deze wereld en realiteit

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen in mijn geest te definieren als inferieure wezens omdat ik mij persoonlijk niet aangesproken of verbonden voel met kinderen omdat ik mezelf heb gedefinieerd in en als mijn geest als 'volwassene', in en als specifieke persoonlijkheden die in relatie staan tot en met andere 'volwassen' mensen in mijn wereld en realiteit, waarin ik het gevoel heb en geloof dat enkel volwassenen mij 'begrijpen' en 'verstaan' en dat ik enkel met volwassenen overweg kan --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik mezelf heb toegestaan de systematische natuur en uitdrukking en manier van bestaan te hebben gekopieerd van de volwassenen in deze wereld vanaf mijn kindertijd en dat ik daarin mijn individualiteit en 'echtheid' als levend wezen verloren heb, waardoor ik ook niet in staat ben deze echtheid en individualiteit en wezenlijkheid te herkennen en erkennen in andere wezens zoals kinderen en waardoor ik mij enkel verbonden voel met andere 'systemen' en 'systematische uitdrukkingen' die ik zie en herken in volwassenen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn individuele expressie te onderdrukken en daardoor de individuele expressie van individuele wezens zoals kinderen niet te zien of erkennen en kinderen enkel te zien op een 'systematische' manier waarin ik individualiteit gedefinieerd heb in en als persoonlijkheid en daardoor enkel volwassenen erken en herken als 'individuen' omwille van de voorgeprogrammeerde persoonlijkheden die ik in hen zie en herken, één en gelijk met wat ik ook heb toegestaan te bestaan in en als mezelf

Wordt Vervolgd in de Volgende Blog

Dag 617: Het Veranderen van de 'Ik Ben niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid - Stap 2

In het veranderen van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid, net zoals in het veranderen van eender welk construct en (persoonlijkheids)  systeem in de geest, is het belangrijk te begrijpen dat dit soort persoonlijkheid, dat bestaat als specifieke geloofsystemen en gedachten in het 'achterhoofd', hetgeen activeert in een situatie waarin ik mij in het bijzijn van kinderen bevindt -- is dat het op het eerste gezicht eendimensionele gedachten zijn, maar in wezen bestaan die gedachten in en als verschillende lagen in onze onbewuste, onderbewuste en bewuste geest en is er dus een specifiek proces van introspectie en toegepaste zelf-correctie nodig om die lagen langzaam maar zeker 'af te pellen'.

De reis naar leven is dan dus dit specifieke proces van het de limitaties die we toegestaan hebben te bestaan in onszelf in de vorm van persoonlijkheidssystemen te onderzoeken en te corrigeren om ons eigen directieve, sturende en bepalende principe te worden.

Het bewandelen van een eerste laag en een eerste stap in het veranderen van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid is om te gaan kijken naar wat het eigenlijk is dat opkomt in de geest in zulk'n moment waarin ik mij in het bijzijn van kinderen bevindt en ik mij plots 'ongemakkelijk' begin te voelen en 'verloren' in relatie tot hoe ik mezelf behoor uit te drukken in die situatie.

Hier kan ik dan bijvoorbeeld vaststellen dat wat er achter de aanvankelijke gedachten van 'ik weet niet hoe ik mij moet gedragen in relatie tot kinderen' en de 'ik ben niet goed met kinderen' zelf-definitie ligt, is in wezen een angst dat kinderen mij niet leuk vinden in en als mijn uitdrukking en expressie. En wat aan het startpunt van die angst ligt is dan weer een verlangen om leuk bevonden te worden door kinderen en dus in feite een persoon te zijn die 'wel goed met kinderen' is -- en dat om een specifieke positieve indruk te maken op andere mensen, zodat mensen en met name volwassenen mij definieren als zijnde 'goed' en dus een 'goede indruk' van mij hebben.

Een 'goede indruk' in de zin van dat ik eigenlijk wil dat mensen in hun geest denken van 'ha ja, Kim, dat is toch een aangenaam/tof/leuk meisje' omdat ze bijvoorbeeld zien hoe 'goed ik ben met kinderen' omdat kinderen mij toch 'oh zo leuk' vinden en kinderen amuseren zich toch zo enorm met mij en elke keer ik er ben komen ze allemaal naar mij toe gelopen omdat ze zo een super tijd met mij beleven en ze vinden mij allemaal fantastisch.

En dit verlangen om via het zijn van een 'kindervriend' een goede indruk te maken op volwassenen is gebaseerd op een geloofsysteem dat ik doorheen mijn leven gevormd heb in mijn geest op basis van indrukken die ik zelf kreeg in verband met hoe mensen over het algemeen reageren op mensen die zo een positieve reactie krijgen elke keer ze in de buurt van kinderen komen. Ik geloofde namelijk dat wanneer kinderen van iemand houden en enthousiast worden elke keer ze iemand zien, dat dat wil zeggen dat die persoon ook daadwerkelijk 'goed'  en 'positief' is als wezen en dat tegelijkertijd als en wanneer kinderen niet op zo'n positieve manier op mij reageren, dat dat dan wil zeggen dat ik 'slecht' en 'negatief' ben als wezen. En dus dat kinderen als het ware een soort 'rechters' zijn die bepalen en beslissen wie 'goed' en wie 'slecht' is op basis van hoe zij zich voelen over de mensen die hun wereld binnen treden.

Tot zover de stap van introspectie van de eerste laag in het veranderen en corrigeren van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid - en in de volgende blog pas ik de stap toe van het toepassen van geschreven zelf-vergeving als het loslaten van mijn zelf-definitie in verband met wat ik tot dusver gevonden heb als zijnde de aanvaardde zelf-limitaties in en van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid.

Dag 616: Het Veranderen 'Ik ben niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid

Er zijn veel manieren waarop we onszelf limiteren in onszelf door middel van de gedachten die we denken over onszelf en waar we onszelf mee 'identificeren' - en die dientengevolge onze 'identiteit' worden, als wie en hoe en wat we aanvaarden als zijnde 'wie ik ben' in en als deze wereld. Het zijn al de geloofsystemen die we op herhalende wijze onszelf in het oor fluisteren in relatie tot 'wie we zijn' in verschillende situaties en omstandigheden.

Een voorbeeld daarvan is het geloof dat ik in mezelf aanvaard heb doorheen mijn leven dat ik 'niet goed met kinderen ben'. Dit geloofsysteem steekt de laatste tijd meer de kop op omdat Cesar hier rond loopt en ik dus dagelijks in het bijzijn ben van 'kinderen'. Wanneer ik dan rond Cesar ben, die ondertussen iets ouder is dan een jaar, voel ik mij over het algemeen wat ongemakkelijk in mezelf omdat die persoonlijkheid die ik heb opgebouwd in mezelf in relatie tot kinderen geactiveerd automatisch geactiveerd wordt.

Een persoonlijkheid waarin op de achtergrond van mijn geest het geloof staat dat ik 'niet om kan met kinderen' en 'ik ben ongemakkelijk rond kinderen' en 'ik ben niet goed met kinderen'. En, doordat ik mijn vertrouwen plaats in mijn geest en dus mijn gedachten, begin ik mij ongemakkelijk te voelen en begin ik die geloofsystemen te belichamen in mijn interne ervaring en externe gedrag - waardoor ik die persoonlijkheid aldus tegelijkertijd ook bevestig voor mezelf, en er uiteindelijk, naarmate ik die gedachten en geloofsystemen steeds opnieuw ga vertrouwen en geloven, mezelf van overtuig dat ik werkelijk 'niet goed met kinderen' ben en dat ik als het ware gedoemd ben om elke keer ik in het bijzijn van kinderen ben mij ongemakkelijk zal gaan voelen.

Maar wat ik nooit heb ingezien en beseft, is dat die gedachten en geloofsystemen een persoonlijkheidssysteem vormen in en als mijn geest, en enkel 'echt' lijkt als en wanneer ik erin geloof en erop vertrouw en mezelf ermee identificeer --- het is echter niet wie ik werkelijk ben als wezen. Wie ik werkelijk ben als wezen is 'plooibaar' vanuit het perspectief dat ik in elk moment de macht en het potentieel heb om te beslissen wie ik ben in relatie tot mezelf en tot de situatie waarin ik mij bevind. Ik bedoel, ik ben het die in feite op onbewust niveau beslist om mij ongemakkelijk te voelen wanneer ik in het bijzijn van kinderen ben en om die gedachten in mijn geest te geloven dat 'ik niet goed ben met kinderen'.

Ik ben het die mezelf aanvaard als zijnde 'niet goed met kinderen' omdat ik nooit verantwoordelijkheid genomen heb voor waar ik mijn vertrouwen in plaats en waar ik mijn macht aan weggeef en waar ik mezelf door laat sturen en bewegen. En ik heb nooit ingezien dat het aan mij is om de beslissing te maken om mijn vertrouwen te plaatsen in mijn vermogen en potentieel om te beslissen wie ik ben in elk moment.

Meer in de volgende blog in verband met het veranderen van het persoonlijkheidssysteem van 'ik ben niet goed met kinderen' en 'ik kan niet om met kinderen'.

Dag 615: Heb je een Relatie met Angst of met je Partner?

Ik wil maar zeggen dat de relaties die we aangaan met anderen, altijd relaties zijn met onszelf - omdat de dingen die we denken en voelen in relatie tot de ander persoon en hoe we reageren op de ander, bestaat steeds in onszelf en is steeds gebaseerd op al de onderdrukte en onderliggende lagen in en van ons bewustzijn. Als we dan dus dit feit gaan negeren en de uitdrukking van een ander 'persoonlijk' gaan opnemen door onszelf bijvoorbeeld te identificeren met wat een ander over ons denkt, dan zien we niet enkel onszelf niet in en als het feit dat onze reacties op het gedrag en de uitdrukking van een ander niets zegt over de ander maar veeleer iets zegt over hoe we zelf bestaan in en als onszelf, maar we zien vooral ook de ander niet en wie zij zijn in zichzelf als belichaamd door hun externe expressie.

Het was dus doordat ik een punt van angst in mezelf toestond te bestaan en dat punt van angst projecteerde op mijn partner - het punt zijnde de angst van verlies en daarin specifiek angst om mijn relatie/partner te verliezen - dat ik een intern conflict manifesteerde dat bestond uit zelf beoordeling, en daarin mijn partner zijn externe uitdrukking gebruikte om die zelf-beoordeling in mijn geest 'echt' te maken.

Bijvoorbeeld wanneer hij op een bepaalde manier naar mij keek, dan interpreteerde ik die uitdrukking in en als een gedachte van 'oh neen, hij denkt dat ik vreemd ben', waarin ik aldus het punt van angst projecteerde op hoe hij zichzelf in dat moment uitdrukte en ik gebruikte zijn uitdrukking om die angst in mijn geest 'echt' te maken, door in feite hem in dat moment indirect te beschuldigen van zogezegd te denken dat ik 'vreemd' ben en daardoor schijnbaar verantwoordelijk te zijn voor het feit dat ik reageer met angst in mezelf.

Ook al bestond die gedachte enkel in mijn geest en had hij nog niet eens iets gezegd. Ik bedoel, hij keek enkel naar mij  en binnenin mezelf kende ik hem absoluut nog niet voldoende om zijn gedachten te kunnen voorspellen op die manier. Ik bedoel hoe makkelijk en snel projecteren we gedachten die we eigenlijk denken tegenover onszelf in de mensen die we zien in onze wereld en realiteit, zonder dat we dat fenomeen op welke manier ook bevragen, omdat het zo 'echt' lijkt.

Ik overwoog niet eens dat mijn partner een individu is die een heel leven achter de rug heeft in deze wereld en dat ik hem nog maar pas ken en dat de gedachten en reacties die ik in hem zie gebaseerd zijn op mijn eigen ervaringen en op mijn eigen interne persoonlijkheden - ik vertrouwde gewoon automatisch op de projecties in mijn geest.

Dit toont dan ook mooi aan hoe de geest en wie we zijn en hoe we bestaan in en als onze geest niet gebaseerd is op gezond verstand, omdat het pas is wanneer we gezond verstand toepassen in het kijken naar en onderzoeken van onze geest dat we kunnen begrijpen dat de dingen die we zien en ervaren en over het algemeen voor waar aannemen in wezen een leugen blijken te zijn.

Dag 614: Kijken door de Ogen van Angst in een Relatie

 Ik wil maar aantonen hoe vreemd het eigenlijk is dat je jaren en jaren alleen kan zijn en daar geen enkel probleem mee hebt en het zelfs 'natuurlijk' en vanzelfsprekend aanvoelt om 'alleen' te zijn zonder noodzakelijk een 'partner' te hebben, maar dat je dan in een 'relatie' gaat met iemand en haast vanaf het eerste moment in en van die relatie in jezelf op de één of andere manier de beslissing maakt dat je niet meer zonder die persoon kan leven en dat het onmogelijk is om nog alleen te zijn.

Het was in feite zelfs zo dat het net die angst die in mezelf bestond om alleen te zijn en om achtergelaten en verlaten te worden door mijn partner, die er mede voor zorgde dat ik mijn partner niet werkelijk leerde kennen. Omdat, al wat ik zag in hem waren mijn eigen angsten. Elke keer hij naar mij keek, elke keer hij iets zei en zichzelf uitdrukte, dan interpreteerde ik die uitdrukking in de context en vanuit het startpunt van de angst dat ik hem zou verliezen, hetgeen wil zeggen dat ik in mijn gedachten continu schommelde tussen 'hij vindt mij leuk' en 'hij vindt mij niet leuk' en ik nam met andere woorden hoe hij zichzelf uitdrukte heel persoonlijk op, in dat ik wanneer ik dacht dat hij mij niet leuk vond ik mij ook slecht ging voelen over mezelf en ging denken en geloven dat er iets mis is met mij en dat ik moet veranderen opdat hij mij wel weer leuk vindt.

Ik zag of overwoog bijvoorbeeld niet dat hoe hij zichzelf uitdrukt niet 'persoonlijk' is en kan zijn omdat hij mij ook maar pas kent. Ik bedoel, wat hij al dan niet denkt over mij en hoe hij mij al dan niet beoordeelt op hoe ik eruit zie of hoe ik mezelf uitdruk en hoe hij zich al dan niet voelt in relatie tot mij - dat bestaat in hem, in zijn geest en is dus wie hij is gebaseerd op de dingen die hij heeft meegemaakt in zijn leven, de persoonlijkheid/persoonlijkheden die hij gevormd heeft doorheen zijn leven, de dingen waar hij mee in contact gekomen is en de voorkeuren die hij in zichzelf gevormd heeft, enzovoort. En zijn externe uitdrukking en expressie is de belichaming van wie hij is vanbinnen als hoe hij zichzelf gevormd en opgebouwd heeft doorheen zijn leven.

Hoe kan ik daar zelfs iets mee te maken aangezien we elkaar nog maar amper hebben leren kennen? Het is dus in feite maar vreemd dat ik ga geloven dat  hoe hij reageert op mij in zijn geest ook maar iets wil zeggen over wie ik ben en dat ik niet besef en inzie dat hij zichzelf uitdrukt, hij drukt uit wie hij is vanbinnen -- ook al verpakt hij het in woorden die naar mij toe gericht zijn en die over mij gaan. Ook al zegt hij 'ik heb je lief', 'ik zie je graag' of 'ik haat je' - dat zijn woorden die uitdrukken hoe hij zich voelt vanbinnen als reactie op zijn gedachten die in zijn geest opkomen op basis van zijn perceptie van wat hij ziet met zijn ogen en hoort met zijn oren -- een perceptie en gedachten die afkomstig zijn vanuit zijn persoonlijkheid en de associaties en verbindingen die hij vormt in zijn onderbewustzijn.

Ik wil maar zeggen dat de relaties die we aangaan met anderen, altijd relaties zijn met onszelf - omdat de dingen die we denken en voelen in relatie tot de ander persoon en hoe we reageren op de ander, bestaat steeds in onszelf en is steeds gebaseerd op al de onderdrukte en onderliggende lagen in en van ons bewustzijn. Als we dan dus dit feit gaan negeren en de uitdrukking van een ander 'persoonlijk' gaan opnemen door onszelf bijvoorbeeld te identificeren met wat een ander over ons denkt, dan zien we niet enkel onszelf niet in en als het feit dat onze reacties op het gedrag en de uitdrukking van een ander niets zegt over de ander maar veeleer iets zegt over hoe we zelf bestaan in en als onszelf, maar we zien vooral ook de ander niet en wie zij zijn in zichzelf als belichaamd door hun externe expressie.

Meer in de volgende blog...

Dag 613: Wanneer Liefde Problematisch wordt

 Ik voelde mij dus gevangen in een relatie omdat ik mezelf gevangen hield in mijn eigen angst om alleen te zijn. En dat was in feite vreemd, omdat ik mijn hele leven alleen geweest ben, en nu plots is het iets verschrikkelijk en afschuwelijk om nog maar te denken aan weer alleen zijn. Ik bedoel maar, wat is het dat er plots veranderd was? Waarom is het en waar is het dat ik eigenlijk werkelijk angst van had?

Ik weet dat er immers zoveel mensen zijn die net als ik om dezelfde reden in een relatie blijven die niet goed is voor hen en wat ik beseft heb is dat zolang ik blijf leven en bestaan en beslissingen nemen vanuit het startpunt van een angst die in mijn achterhoofd doemt zonder dat ik begrijp waarom ik mij angstig voel en waar ik precies eigenlijk angst van heb, dan zal ik ook nooit een uitweg of oplossing zien en vinden voor mijn situatie. Ik zal mij gevangen voelen in angst en ik zal bijgevolg mezelf ook gevangen zetten en limiteren in mijn daadwerkelijke fysieke leven en bestaan door bijvoorbeeld in een relatie te blijven die niet bestaat op een manier die het beste is voor mezelf.

Dus hoe komt het dat je je hele leven alleen kan zijn - alleen in de zin van dat je in feite nooit werkelijk 'alleen' bent omdat er altijd wel mensen om je heen zijn, je hebt vrienden en familie, maar je hebt niet per se een 'liefdes-relatie' met een 'speciaal iemand' - maar dan vanaf het moment dat je zo een relatie met iemand aangaat, dan plots komt die angst aanzetten en de idee aanzetten dat je niet meer alleen kan zijn en dat deze persoon je dus niet mag of kan verlaten want dat zou je niet aankunnen, om nu weer terug te gaan naar de staat van het 'alleen zijn', ook al is dat haast als het ware je natuurlijke staat in zekere zin omdat het eigenlijk altijd al zo geweest is, vanaf het moment dat je geboren werd in deze wereld.  En plots lijkt het wel het einde van de wereld om weer alleen te belanden.

Wat gebeurt er met ons in onze geest en in wie we zijn dat we een zodanige afhankelijkheidsrelatie vormen met iemand die we in veel gevallen eigenlijk amper kennen - de persoon waar we plotsklaps 'verliefd op worden' - dat we gaan geloven dat we niet meer zonder die persoon kunnen bestaan. Ik bedoel wanneer ik kijk naar hoe mijn relaties verliepen en hoe en wanneer die specifieke ervaring opkwam in mezelf dat ik absoluut deze persoon niet kan verliezen - dan was het al in de eerste maand van onze relatie. En vaak begon onze relatie al vrij snel nadat we elkaar pas hadden leren kennen. Ik wil maar aantonen hoe vreemd het eigenlijk is dat je jaren en jaren alleen kan zijn en daar geen enkel probleem mee hebt en het zelfs 'natuurlijk' en vanzelfsprekend aanvoelt om 'alleen' te zijn zonder noodzakelijk een 'partner' te hebben, maar dat je dan in een 'relatie' gaat met iemand en haast vanaf het eerste moment in en van die relatie in jezelf op de één of andere manier de beslissing maakt dat je niet meer zonder die persoon kan leven en dat het onmogelijk is om nog alleen te zijn.

Ik bedoel, er zijn zoveel mensen die rechtvaardigingen voor deze ervaring zullen gebruiken zoals 'tja, dat is liefde', en die het woord 'liefde' gaan gebruiken om zulk'n fenomenen dewelke op zich eigenlijk niet het beste zijn voor onszelf, te gaan verklaren en goedpraten -- maar die zogezegde 'liefde' wordt een probleem wanneer je jezelf gaat beginnen compromitteren en veranderen omdat je angst hebt om nog alleen te zijn met jezelf en binnenin jezelf gelooft dat je niet zonder je partner kan bestaan.

Meer in de volgende blog...

Dag 612: Hoe Onzekerheid en Angst in een Relatie tot Misbruik kan Leiden

En het vreemde is dat onze relaties met mensen gebaseerd zijn op die zelf-onderdrukkingen. Het is wanneer we een relatie starten, een 'liefdes-'relatie, dat dit soort gedachten meer en meer beginnen op te doemen. Dus vreemd is het dan dat we langs de ene kant, wanneer we die 'ene' gevonden hebben, onze 'liefdespartner', ons plots zo enorm goed voelen omdat we immers iemand gevonden hebben die van ons houdt en die ons liefheeft. Maar dan langs de andere kant beginnen al die onzekerheden op te komen in onze geest. Onzekerheden in verband met ons uiterlijk en of het nog aantrekkelijk of sexy is.

Dat is immers wat ik ervaren heb doorheen mijn leven - namelijk dat wanneer ik in een relatie was, dan kwamen mijn onzekerheden meer intens naar boven en veranderde ik daardoor zelfs drastisch in mijn persoonlijkheid en als persoon. Omwille van de emotionele ervaringen van angst en onzekerheid die opkwamen in mezelf op een veel intensere manier dan wanneer ik niet in een relatie was, begon ik haast automatisch mezelf ook te veranderen en aan te passen in mijn uitdrukking en in 'wie ik was' omdat dat is wat de onzekerheid mij als het ware aanspoorde om te doen.

Ik voelde mij bijvoorbeeld voornamelijk onzeker en angstig in verband met het 'verliezen' van mijn partner, ik voelde mij angstig om weer alleen te zijn en om verlaten te worden door mijn partner. Ik bedoel, zelfs al kon ik in mijn achterhoofd wel zien en ervaren dat door die onzekerheid en angst en het feit dat ik mezelf onderdrukte in en als die emotionele ervaringen, mijn ervaring van en in de relatie in feite gecompromitteerd was en uiterst onaangenaam was - toch plaatste ik de relatie op de eerste plaats in mijn leven en mijn wereld omwille van de angst om alleen te zijn die in mezelf naar boven kwam.

In mijn geval bevond ik mij zelfs in relaties waarvan ik kon zien dat ze niet goed waren voor mij vanuit het perspectief dat de persoon waar ik mee in een relatie was en de dynamiek die er ontstond tussen mezelf en mijn partner omwille van het verschil in persoonlijkheid tussen ons, een vorm van misbruik ondersteunde en kweekte. Waarin, ik bedoel, ik heb lange tijd gedacht dat ik de misbruikte was, het slachtoffer in de situatie. Maar wat ik nooit heb ingezien is dat ik in de relatie bleef omwille van de angst om alleen achter te blijven en de angst om verlaten te worden die ik macht gaf over mezelf.

Ik besefte dus nooit dat ik in en als die angst mezelf misbruikte en liet misbruiken, omdat ik geen respect genoeg had voor mezelf om op mijn eigen benen te staan en om mezelf te vertrouwen en om alleen te staan met en als mezelf. Ik bedoel, ik had in feite angst van mezelf en in die angst scheidde ik mezelf van mezelf af en gaf ik mijn macht weg aan andere mensen. Dat is het misbruik dat ik pleegde tegenover mezelf, dat ik geen verantwoordelijkheid nam voor mezelf en voor mijn relatie met mezelf.

Ik liet de emotie van angst en onzekerheid mij overspoelen, zodanig dat ik mezelf volledig veranderde om toch maar mijn partner en mijn relatie niet te verliezen, en tot ik mezelf uiteindelijk niet meer herkende. Ik compromitteerde en misbruikte mijn relatie met mezelf omdat ik de angst en onzekerheid in mezelf vertrouwde en omdat ik niet besefte dat emotionele ervaringen niet echt zijn en geen echte macht hebben over mij.

Meer in de Volgende Blog

Dag 611: Hoe Zijn Onze Relaties de Facilitator van Zelf-Onderdrukking?

Wat ik heb ontdekt voor mezelf in mijn proces tot dusver is dat er wel degelijk een verschil is tussen zelf-expressie vanuit wie we denken en geloven dat we zijn in onze geest, hetgeen een expressie is van meningen, beoordelingen, interpretaties en gedachten, gedreven door reacties van gevoelens en emoties, en dat in een andere term het 'ego' genoemd kan worden -- en zelf-expressie vanuit het lichaam als wie we werkelijk zijn. 'wie we werkelijk zijn' omdat, ik bedoel, ons lichaam is wel degelijk de meest simplistische, sumiere en directe oorsprong van ons bestaan. Ons 'ego', ons 'ik' en onze geest is als het ware een deken dat daar bovenop gelegd wordt en dat die simplistische bestaansvorm van wie we zijn in en als het lichaam onderdrukt.

En dat Ego, als zijnde de idee van wie we zijn in onze geest, bestaat uit lagen die zichzelf gaandeweg hebben opgebouwd doorheen ons leven en die we uiteindelijk zijn gaan aanvaarden als wie we zijn. En dit gelaagde bestaan van het ego is wat er ook voor zorgt dat we bijvoorbeeld niet zien of beseffen  dat het ego niet werkelijk is wie we zijn, omdat het zo slinks en langzaam maar zeker is opgekomen in onszelf dat we het niet doorhadden terwijl het gebeurde.

Ik bedoel, onze uitdrukking in en als het ego is in feite gebaseerd op de onderdrukking van onszelf in en als ons fysieke lichaam. Terwijl we geloven dat we onszelf uitdrukken en 'onszelf zijn', drukken we in feite lagen en lagen van onderdrukking uit die we hebben toegestaan te bestaan in onszelf.

Die zelf-onderdrukkingen kunnen we bijvoorbeeld herkennen  in gedachten die we hebben over ons lichaam. Gedachten zoals 'ik moet slank zijn' of 'ik ben te dik' of 'ik ben lelijk' of 'ik moet er zus of zo uitzien', gepaard met een ervaring van stress. Dat zijn allemaal tekens en signalen die erop wijzen dat we in onze uitdrukking onszelf niet toestaan onszelf te zijn, maar dat we een specifiek beeld in onze geest hebben in verband met wie we willen zijn en/of denken dat we moeten zijn -- zowel langs binnen als buiten.

En het vreemde is dat onze relaties met mensen gebaseerd zijn op die zelf-onderdrukkingen. Het is wanneer we een relatie starten, een 'liefdes-'relatie, dat dit soort gedachten meer en meer beginnen op te doemen. Dus vreemd is het dan dat we langs de ene kant, wanneer we die 'ene' gevonden hebben, onze 'liefdespartner', ons plots zo enorm goed voelen omdat we immers iemand gevonden hebben die van ons houdt en die ons liefheeft. Maar dan langs de andere kant beginnen al die onzekerheden op te komen in onze geest. Onzekerheden in verband met ons uiterlijk en of het nog aantrekkelijk of sexy is.

En onzekerheden in verband met onze persoonlijkheid en of we nog wel interessant en uitdagend genoeg zijn. En dan komen de zelf-onderdrukkingen omdat we vanuit die onzekerheden willen proberen om 'beter', 'leuker', 'mooier', 'aantrekkelijker' te zijn, waardoor we uiteindelijk onszelf niet meer herkennen omdat we zodanig veranderd zijn in die relatie in ons verlangen om 'beter' te zijn.

En ik bedoel, die veranderingen gebeuren ook niet plots, het is precies hetzelfde als hoe het ego zich ontwikkeld, ons 'ik-bewustzijn', doorheen ons leven, het gebeurt gaandeweg en zo langzaam dat we het niet doorhebben. Maar uiteindelijk beseffen we wanneer we terugkijken op wie en hoe we waren voordat we in de relatie waren, dat we veranderd zijn en dat we niet goed weten hoe of waarom dat gebeurd is.

Meer in de volgende blog...