Ik
luisterde naar een Eqafe Interview in de Journeys into the Afterlife Series
waarin een wezen haar ervaring deelde van hoe ze vroeger in het dimensionele
bestaan de job had om de dimensies die bestonden in de 'Hemel' allemaal te
onderzoeken om een oogje in het zeil te houden in wat er allemaal gebeurde in
de Hemel - om ervoor te zorgen dat alles hetzelfde blijft en dat er geen enkel
wezen 'uit de rang loopt' of de status quo uitdaagt van hoe dingen verlopen en
gestructureerd waren in de hemel.
In dit
specifieke interview sprak ze over hoe ze zag hoe ze wezens zag veranderen
vanaf het moment dat ze geloofden dat hun persoonlijke 'Hemel' een privé
rijkdom was waar ze helemaal alleen in
waren en waar niemand kon zien wat ze er allemaal in deden. Ze vertelde dat ze
merkte dat die wezens in hun persoonlijke privé hemel al de dingen deden en
zegden die ze altijd hadden verborgen
wanneer ze rond andere wezens waren. Ze deden dingen waarvan ze nooit zouden
willen dat andere wezens zouden zien of weten wat ze allemaal deden, als die
specifieke 'waarheid' van zichzelf.
En ze zei
dat dat in feite is hoe mensen hier op aarde eigenlijk precies hetzelfde doen,
enkel in hun geest -- daar waar wij 'alleen' zijn met onszelf, of althans waar
we geloven dat we 'alleen' zijn, waar niemand ons kan zien. In onze geest doen
en zeggen we al de dingen die we doorgaans van andere mensen verborgen willen
houden zogezegd om onszelf te beschermen van hoe mensen op ons zouden reageren.
Maar, wat
dit wezen zei dat eigenaardig en interessant was, is dat de reden waarom mensen
dit doen, of waarom wezens dit deden - het verbergen van die specifieke
'waarheid' en 'realiteit' van zichzelf
in de geest of in één of andere privé hemel - is niet zozeer omdat we
onszelf willen 'beschermen', maar eerder omdat we niet zouden kunnen leven met
onszelf als we onszelf zouden confronteren met wat het eigenlijk is dat we
allemaal doen in het geheim in onszelf, met die waarheid en realiteit van wat
er eigenlijk allemaal bestaat in onszelf --- en dat dat ook de reden is dat,
wanneer het aankomt op het onderzoeken van onszelf, en aan introspectie doen,
en werkelijk onszelf in de ogen kijken, dat we dan een angst ervaren, omdat we
niet willen zien wat er eigenlijk bestaat in onszelf. We willen geheimen houden
van onszelf, we willen doen alsof we zelf ook niet zien of ons zelf ook niet
gewaar zijn van wat we doen en wie we zijn in onszelf zolang andere mensen ook
niet weten of zien of zich gewaar zijn van wat wij doen in onze geest en
wanneer we alleen zijn.
En,
wanneer ik in mezelf kijk naar hoe ik besta specifiek in relatie tot mezelf en
mijn geest en wat ik doe in mijn geest - dan stel ik vast dat ze wel degelijk
een punt heeft in de zin dat ik nooit alleen wilde zijn met mezelf omdat ik
wist dat ik dan geconfronteerd zou worden met mezelf, met mijn interne
realiteit. Ik wilde liever altijd in de buurt van andere mensen zijn, waar ik
mezelf kan afleiden met emotionele reacties, en waar ik kan doen alsof ik niet
besta in mezelf, waar ik het gevoel kan creëren in mezelf dat ik mezelf kan
verliezen in 'andere mensen' en in mijn eigen gevoelens en emotionele reacties
op de mensen om mij heen. Maar, van zodra ik alleen was in mijn kamer of ergens
in een stille ruimte, begon ik mij ongemakkelijk te voelen en ging ik meteen op
zoek naar manieren om mezelf af te leiden, zoals bijvoorbeeld door televisie te
kijken of muziek te luisteren of wat dan ook te doen om mijn aandacht af te
leiden van mezelf en van het feit dat ik alleen was.
Ik
bedoel, wanneer het aankomt op het hebben van een relatie met mezelf, waarin ik
bijvoorbeeld verantwoordelijkheid neem voor wat ik doe in mijn interne en
externe realiteit of waarin ik principes heb of waarde hecht aan integriteit en
zelf-eerlijkheid -- daar is nooit sprake van geweest in mezelf. Ik heb zelfs
steeds elke vorm van principe of integriteit het water in gegooid om relaties te kunnen vormen met 'andere
mensen'. Wie ik was in mezelf, dat maakte nooit uit. Mijn zelf-integriteit en
zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid - dat kon mij niet schelen, dat
was onbestaand. Zolang andere mensen maar geloofden dat ik een
verantwoordelijk, integer, betrouwbaar en eerlijk individu was kon het mij
allemaal niet schelen wat ik eigenlijk deed in mijn geest en wie ik eigenlijk
was in mezelf wanneer niemand mij kan zien.
Dus, ik
bedoel, het is zeker en vast interessant en fascinerend om dit vast te stellen
en in te zien van mezelf in het bewandelen van mijn reis naar leven - en het is
zeker iets dat mijn ogen geopend heeft in relatie tot het zien en beseffen dat
ik absoluut niet dat goede en positieve beeld ben dat ik presenteer van mezelf
naar andere mensen toe --- en dat ik eigenlijk nooit werkelijk mezelf heb leren
kennen omdat ik nooit de waarde heb ingezien van het bewerkstelligen van een
relatie met mezelf. Ik heb nooit mezelf opgemerkt in en als mezelf.
En, wat
ik ook heb ingezien is dat, zolang ik die relatie met mezelf niet bewerkstellig
en opbouw, zal ik nooit werkelijk opstaan in deze wereld en in staat zijn om de
wereld te veranderen --- omdat, ik zal het lef niet hebben om mensen in vraag
te stellen. Omdat, zolang ik geen relatie heb gecreëerd met mezelf en zolang ik
geen stabiliteit heb gecreëerd in mezelf in de zin van dat ik besef wie ik ben
in elk moment - zal ik altijd meer waarde hechten aan de relatie die ik zogezegd heb met andere mensen en dan
zal ik steeds andere mensen ondersteunen in hun meningen, ook al zijn die
meningen misschien schadelijk voor het leven op aarde. Ik zal dan nooit mijn
wereld en realiteit werkelijk bevragen omdat ik te druk bezig ben met het
creëren van relaties om de leegte op te vullen die bestaat in mezelf in en als
het gebrek aan een relatie met mezelf.
No comments:
Post a Comment